ჟან-ჟაკი - ვაკელების ფრანგი დამპურებელი

სხვადასხვა დროს ცხოვრობდა და სწავლობდა შტუტგარდტში, ბერლინსა და სტრასბურგში. ახლა კახეთის ერთ სოფელში ცხოვრობს და სოფლის მეურნეობას მისდევს. ყოველ შაბათს თავის მინიბუსს სოფლის ნობათით დატვირთავს და ვაკეში, ერთი სახლის ჭიშკართან დგამს დახლს, სადაც აწყობს ყველს, პურს, მურაბას, თაფლს, თხილს, ბოსტნეულსა და მწვანილს. ყველაზე უცნაური კი ის არის, რომ გარე მოვაჭრე, რომელსაც თითქმის მთელი ვაკე იცნობს, ფრანგია.

მის დახლს ნაშუადღევს მივადექი. ცოტა ხანს შორიდან ვუცქირე, მუშტარს არ უჩიოდა. რამდენიმემ უსაყვედურა, ამდენი ხანი რატომ არ გამოჩნდიო, რაზეც უპასუხა, ახლა ყოველ შაბათს ვივლიო.

დამტვრეული ქართულით ლაპარაკობს, მაგრამ სიტყვების მარაგი საკმარისი აქვს იმისთვის, რომ ყველაფერი გაგაგებინოს. ვიდრე ინტერვიუს ჩაწერას დავიწყებდით, მომიბოდიშა, ჯერ კლიენტებს უნდა მოვემსახუროო. დიდი ოსტატობით ჭრიდა პურს, ყველს, ქაღალდში კოხტად ახვევდა და მხოლოდ შემდეგ აწყობდა პოლიეთილენის პარკში.

ამასობაში ელეგანტურად ჩაცმული ქალბატონი ჟან-ჟაკს მოჟღურტულე ფრანგულით ეკითხება: გეთაყვა, ეს პური საფუვრით არის თუ უსაფუვროდო. უდროჟოა, უდროჟო, პასუხობს ფრანგი გარე მოვაჭრე კახური აქცენტით. დახლის თავზე ფიცარი კიდია, რომელსაც ლათინური ასოებით აწერია: "მომავლის მიწა". ეს იმ ორგანიზაციის სახელია, რომელშიც ჟან-ჟაკთან ერთად რამდენიმე ფერმერია გაწევრებული, მათ შორის დმანისში მცხოვრები უცხოელებიც. ფრანგ მოვაჭრეს თბილისში გასაყიდად მათი ჭირნახულიც ჩამოაქვს. ჟან-ჟაკს გერმანელი გოგონა ინკე ეხმარება.

ჟან-ჟაკ ჟაკობი: "ბავშვობიდან ალერგია მაქვს პურზე და ამის გამო ვერასდროს ვჭამდი. რამდენიმე წლის წინ შემთხვევით მოვხვდი საქართველოში და უძველესი ქართული ხორბლის ჯიშისგან გამომცხვარი პური გავსინჯე. 43 წლისამ აღმოვაჩინე ხორბალი, რომელზეც ალერგია არ მქონდა. ბევრი არც მიფიქრია, საფრანგეთიდან სოფლის მეურნეობისთვის საჭირო ხელსაწყოები წამოვიღე და საქართველოში დავსახლდი. 7 წელია, რაც აქ ვარ და წასვლას არ ვაპირებ.

იხილეთ ინტერვიუს სრული ვერსია