საქართველოში ას წელს გადაცილებული 1000-ზე მეტი ადამიანი ცხოვრობს

რო­გორც ბე­სია პა­პა ამ­ბობს, ასა­კი ბო­ლო ორი წე­ლი­ა, რაც იგ­რძნო, დარ­დობს იმა­ზე, რომ მე­ო­რე წე­ლია, უი­მი­სოდ იწყ­ე­ბა სა­გა­ზაფ­ხუ­ლო სა­მუ­შა­ო­ე­ბი სო­ფელ­ში, ემ­დუ­რის თვა­ლის­ჩინს და ძვლებ­ში ჩამ­დგარ სი­სუს­ტეს, თუმ­ცა გო­ნე­ბა კვლა­ვაც უჭ­რის და წარ­სუ­ლის სუ­რა­თებ­საც შვი­ლე­ბის, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის, შვილ­თაშ­ვი­ლე­ბის­თვის კვლა­ვაც აცოცხ­ლებს. თი­ა­ნე­თის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ საყ­დრი­ო­ნის მკვიდრ ბე­სა­რი­ონ (ბე­სი­ა) ზა­რი­ძეს ასი წე­ლი 15 მარტს შე­უს­რულ­და. სა­უ­კუ­ნო­ვა­ნი იუ­ბი­ლე მთე­ლი სოფ­ლის­თვის ზე­ი­მად იქ­ცა. ბე­სია პა­პას და­ბა­დე­ბის დღე თი­ა­ნე­თის რა­ი­ო­ნის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბამ და ად­გი­ლობ­რი­ვი თვით­მმარ­თვე­ლო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­მაც მი­უ­ლო­ცეს. თი­ა­ნე­თის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის გამ­გე­ბე­ლი მალ­ხაზ და­ვი­თაშ­ვი­ლი: "ბედ­ნი­ე­რი ვარ, ასეთ ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნავ ამ­ბავს რომ შე­ვეს­წა­რი, ვინ იცის, კი­დევ მო­მე­ცე­მა რო­დეს­მე სა­შუ­ა­ლე­ბა, სა­უ­კუ­ნის ტო­ლი ადა­მი­ა­ნი ვნა­ხო და პი­რა­დად მი­უ­ვუ­ლო­ცო იუ­ბი­ლე?"

ბე­სია პა­პა ცდი­ლობს, სტუმ­რებს მხნედ დახ­ვდეს. "ეს ჩემ­თან ბალ­ღი­ა", - ღი­მი­ლით გვაც­ნობს 87 წლის მე­ზო­ბელ პა­პა სვი­მონს, რო­მე­ლიც ამ­ხა­ნა­გე­ბი­დან შე­მორ­ჩა. დარ­დობს წა­სულ მე­გობ­რებ­ზე, მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომ­ში და­ღუ­პულ მე­ომ­რებ­ზე, მა­თი შე­სან­დო­ბა­რის და­ლე­ვი­სას ფეხ­ზე წა­მოდ­გო­მას ვე­რა­ვინ ას­წრებს.

1913 წელს და­ი­ბა­და. ბე­სია პა­პას თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი უფ­რო­სე­ბის გად­მო­ცე­მულ ამ­ბებს იხ­სე­ნე­ბენ და ამ­ბო­ბენ, რომ თურ­მე უწ­ვე­რულ­ვა­შო ბი­ჭი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ძა­ლით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და და სოფ­ლის პირ­ვე­ლი ფა­ლა­ვა­ნი იყო. მე­რე იყო მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომი. 1942 წელს, ქერ­ჩთან უმ­ძი­მე­სი ბრძო­ლე­ბი­სას ტყვედ ჩა­ვარ­და და ტყვე­ო­ბა­ში მთე­ლი ევ­რო­პა გა­და­ი­ა­რა.

- მა­მა­ძაღ­ლმა ფა­შის­ტებ­მა ლა­მის ფე­ხით შე­მოგ­ვა­ტა­რეს ბე­ლო­რუ­სი, პო­ლო­ნე­თი, გერ­მა­ნი­ა, საფ­რან­გე­თი. ამ ქვე­ყა­ნა­ში სა­კონ­ცენ­ტრა­ციო ბა­ნაკ­ში ორ წე­ლი­წად­ზე მე­ტი გა­ვა­ტა­რე, ბევ­რნი ვი­ყა­ვით ქარ­თვე­ლე­ბი, ფრან­გე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბულ პა­ტივს გვცემ­დნენ, ჩვენ­თან და­კავ­ში­რე­ბას მა­ნამ­დე ემიგ­რა­ცი­ა­ში წა­სუ­ლი ქარ­თვე­ლე­ბიც ცდი­ლობ­დნენ. ფა­ში­სტე­ბის სი­სასტი­კე რომ მახ­სენ­დე­ბა, დღე­საც მზა­რავს. სას­წა­უ­ლად გა­და­ვურ­ჩით სიკ­ვდილს. 1944 წელს, რო­ცა და­ი­ნა­ხეს, რომ გერ­მა­ნი­ის საქ­მე უკუღ­მა წა­ვი­და, ერთ დღე­საც ბევ­რი ითათ­ბი­რეს და ტყვე­ე­ბის დახ­ვრე­ტა გა­დაწყ­ვი­ტეს. ეს რომ შე­ვიტყ­ვეთ, საფ­რან­გე­თის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის ხალხს გა­ვა­გე­ბი­ნეთ, იმა­ვე სა­ღა­მოს და­ეს­ხნენ ბა­ნაკს და გაგ­ვა­თა­ვი­სუფ­ლეს. ასე გა­დავ­რჩით. ფრან­გუ­ლა­დაც და გერ­მა­ნუ­ლა­დაც ვლა­პა­რა­კობ­დი, ახ­ლა უკ­ვე აღა­რა­ფე­რი მახ­სოვს, მარ­ტო თვლა არ და­მა­ვიწყ­და. კარ­გი ხალ­ხია ფრან­გე­ბი, ბევ­რი ღვი­ნო აქვთ, ლა­მა­ზი ქა­ლე­ბი ჰყავთ (ი­ცი­ნის).

- იქ დარ­ჩე­ნა­ზე არ გი­ფიქ­რი­ათ?

- იქ ბევ­რი ჩვე­ნე­ბუ­რი დარ­ჩა, მაგ­რამ მე ეგ აზ­რა­დაც არ გა­მივ­ლი­ა. შენს სო­ფელ­-ქვე­ყა­ნას არა­ფე­რი სჯო­ბი­ა.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რა არის თქვე­ნი ხან­გრძლი­ვი ცხოვ­რე­ბის სა­ი­დუმ­ლო?

- დე­და­ჩე­მი ქე­თე­ლა­უ­რის გვა­რის ქა­ლი იყო, 114 წე­ლი იცოცხ­ლა, ჩემ­მა და-­ძმებ­მა ასი ვე­რა, მაგ­რამ 90 წე­ლი ყვე­ლამ შე­ას­რუ­ლა. ჯი­ში გვაქვს ეგე­თი.

- ახ­ლა სუ­რა­თი უნ­და გა­და­გი­ღოთ და მე­რე გა­ზეთ­ში დავ­წე­რო თქვენ­ზე.

- მე რა­ღა გა­მო­სა­ჩე­ნი ვარ, შვი­ლო, სა­უ­კუ­ნე გა­ვას­რუ­ლე უკ­ვე. რა უბე­დუ­რე­ბა არ დატ­რი­ალ­და ჩემს თავს. ისა სჯობს, ახალ­გაზ­რდებ­ზე და­წე­რო. მე ჩე­მი წი­ლი კა­ლო ავად თუ კარ­გად გავ­ლე­წე, ახ­ლა თქვე­ნი ჯე­რი­ა.

- რას უსურ­ვებთ ახალ­გაზ­რდებს?

- ჩე­მი ხნი­სა მო­ი­ყა­რეთ ყვე­ლა!

2012 წლის ოფი­ცი­ა­ლუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბით, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ას წელს გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი 1083 ადა­მი­ა­ნია რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი. მათ უკ­ვე ბე­სია პა­პაც შე­ე­მა­ტა. ჯან­მრთე­ლო­ბას და მხნე­ო­ბას ვუ­სურ­ვებთ, კი­დევ - შთა­მო­მავ­ლო­ბის კარ­გად ყოფ­ნას!

ნათია დოლიძე

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)