"მილიციელები ხელს გვართმევნდნენ - თქვენნაირი დამნაშავეების დაჭერა დიდი პატივიაო"

ყოფილი ქურდი, ახლა კი უსაფრთხოების სისტემათა ექსპერტი იგორ შაიდუროვი მოგვითხრობს, როგორ მოვიპაროთ მილიონი და სტრადივარიუსის ვიოლინო, ქურდობის ფსიქოლოგიასა და იმაზე, რამდენად ადვილია პირველი ქურდობების აღიარება:

"ჩემს მომავალ თანამზრახველთან ერთად საერთო საჯარისო ხელმძღვანელთა ასეულში ვსწავლობდი. პირველი დანაშაული ჯერ კიდევ კურსანტობისას, 1988 წელს ჩავიდინეთ - "სუხანოვოს" სახელობის არქიტექტორთა სახლში ანტიკვარული კანდელაბრები და ბრა მოვიპარეთ. ყველაფერი იაშამ მოიფიქრა, მას ოპერაციის გამოთვლაში დახმარება სჭირდებოდა, მე გვერდით აღმოვჩნდი. ქურდობა ფულის გამო არ დაგვიგეგმავს. იაშა კარგი ოჯახისშვილი იყო, მამაჩემი სამხედრო გახლდათ, ანუ პურისა და სიგარეტისთვის ფული გვყოფნიდა. ალბათ იყო ამაში ავანტიურიზმის წილი. ანტიკვარიატის ღირებულება მხოლოდ გაყიდვისას გავიგეთ. აღებული ფული რესტორნებში, ტაქსიში, სასტუმროებში, ტანსაცმელზე, ვიდეომაგნიტოფონებსა და დროსტარებაში დავხარჯეთ - ყველაფერში, რაც ახალგაზრდებს სჭირდებოდა. შემდეგი ამბავი 1990 წელს უკავშირდება: საბჭოთა არმიის კლუბიდან ორი ლამაზი ლარნაკი მოვიპარეთ, რომლებიც ძალიან ძვირი ღირდა. მოგვიანებით ამ ქურდობის შესახებ გაზეთ "მოსკოვსკი კომსომოლეცში" წავიკითხეთ და ამან ძალიან დაგვძაბა, მაგრამ როგორღაც ყველაფერი თავისი გზით წავიდა...

შემდეგ იყო რამდენიმე ხმაურიანი დანაშაული, მათ შორის გლინკას სახელობის მუსიკალური ინსტრუმენტების მუზეუმებიდან სტრადივარიუსისა და შტაინერის ვიოლინოების მოპარვა, სახელმწიფო საჯარო ბიბლიოთეკიდან - 256 რარიტეტი, პირველი "ანბანი" და ივან ფეოდოროვის "სამოციქულო წიგნი" წამოვიღეთ.

დანაშაულის ფსიქოლოგიაზე

მე და იაშას თავი გმირებად არ მიგვაჩნდა, ვფიქრობდით, რომ მაგრები ვართ და ყველაფერი კარგად გამოგვდის. დილით იღვიძებ, აკვირდები, აფასებ, ფიქრობ, რაღაც ტექნიკურ ნივთებს ყიდულობ, სინჯავ, - ეს ერთი ამბავია... ყველა დანაშაული რამდენიმე თვის განმავლობაში მზადდებოდა. ჩვენ შეცდომის უფლება არ გვქონდა, ხატოვნად რომ ვთქვა, შინ რომ ზიხარ და სეიფის გახსნაზე ვარჯიშობ, ეს სხვა თემაა. სეიფის გახსნა მაშინ, როცა იცი, შეიძლება თავზე ავტომატმომარჯვებული ადამიანები წამოგადგნენ, ძალიან რთულია.

ამ ამბავზე ახლა ასე მშვიდად იმიტომ ვყვები, რომ ხატებსა და ჯვრებს ხელს არ ვკიდებდი, მოხუცებს პენსიებს არ ვპარავდი, გოგონებს არ ვაუპატიურებდი. სერიოზული ქურდობით ვიყავი დაკავებული. მიუხედავად ამისა, მრცხვენია ჩემი მშობლების...

1990-იან წლებში კრიმინალურ სამყაროში სხვადასხვა მიმართულება იყო: ვიღაც ქურდობდა, ვიღაც ყაჩაღობით იყო დაკავებული, ზოგი კომერსანტებს ფულებს "აწერდა", იყვნენ ჭკვიანი ადამიანებიც. ჩვენ რთული ქურდობით ვიყავით დაკავებული, მაგრამ რადგანაც ქუჩაში ამ ბანდიტებს შორის დავდიოდით, მათგან თავი ჩვენც უნდა დაგვეცვა: მიდიხარ ბოლო მოდაზე ჩაცმული, მობილური ტელეფონით, ძვირად ღირებული მანქანით - რა თქმა უნდა, ვიღაცას ჩვენი გაქურდვის სურვილიც უჩნდებოდა... საკუთარი თავის დაცვაც გვიწევდა, ამის გარეშე შეუძლებელი იყო.

პირველი დაჭერის შესახებ

წიგნების გაყიდვისას "დაგვწვეს". ფული დაგვჭირდა, რადგან იაშას კაზინოში თამაში უყვარდა და ვალები დაედო, რომელიც სასწრაფოდ უნდა გადაეხადა. ანტიკვარიატის მაღაზიის მფლობელმა, სადაც წიგნის გაყიდვას ვცდილობდით, რაღაც იეჭვა და მილიციას აცნობა. მე საფრთხე ვიგრძენი და იაშას ვუთხარი, აღარ მივსულიყავით ფულის გამოსართმევად, მაგრამ არ დამიჯერა, შეხვედრაზე 15 წუთი დამაგვიანდა, მეგობარს რამდენიმე საათი ველოდე, ის კი თურმე უკვე აეყვანათ. მე აღარაფერი დამრჩენოდა იმის გარდა, რომ წიგნებსა და ვიოლინოებთან ერთად დავმალულიყავი.

ვიმალებოდი ერთი წელი - მოსკოვში, სოჭში, აფხაზეთში, ადლერში... ოფიციალური ვერსია დაახლოებით ასე ჟღერს:

ადლერში მანქანის მართვისას საგზაო ინსპექტორმა გამაჩერა, მინდობილობაც მქონდა და საკუთარ სახელზე გაფორმებული მართვის მოწმობაც, მაგრამ შეუკრავი ღვედის გამო ჯარიმა გამომიწერა. მისი მოქრთამვა ვერ შევძელი. იძულებული გავხდი, ჯარიმა გადამეხადა. ცნობამ, რომ ვიღაც შაიდუროვმა ჯარიმა გადაიხადა, ადლერიდან უმალ მიაღწია პეტროვკის 38-მდე. და ეს 1992 წელს, როცა ინტერნეტი არ არსებობდა. სრული აბსურდია. უბრალოდ, ვიღაცამ "ჩამიშვა".

დამიჭირეს, მე 7 წელი, იაშას - 8 წელი მიუსაჯეს, მალე ამნისტია შეგვეხო, წელიწად-ნახევარი მოგვაკლეს, პლუს ვადამდე ადრე პირობითი და შედეგად 5 წელიწადში გავთავისუფლდი. ჯერ კიდევ კოლონიაში მომივიდა იდეა, მე და ჩემმა მეგობარმა კიდევ ერთი ძარცვა დავგეგმეთ.

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია