არსებობს თუ არა საქართველოში ვირების NGO-ს შექმნის აუცილებლობა
გასული საუკუნის სამოციან წლებში მსოფლიო, კაიფის ბურუსში გახვეულმა, ვარდისფერმინიანი სათვალეებიდან მომზირალმა ჰიპებმა დაიპყრეს. XXI საუკუნეს სხვა დამპყრობელი ჰყავს. ეს არ არის ნარკოტიკული საშუალება და არც ფერადმინიანი სათვალე, რომელიც რეალობას უკეთეს ფერებში დაგანახვებს. მას "ფეისბუკი" ჰქვია და ერთგვარი სამყაროა ვირტუალურ სამყაროში, რომელშიც ჩვენი ანუ ადამიანების დიდი ნაწილი "ბინადრობს". ყავა "ფეისბუკში", ლანჩი "ფეისბუკში", პაემანი, ვიზიტი ექიმთან, ხორბლისა თუ შაქრის ლერწმის მოსავლის აღება, აღსარება მოძღვართან - "ფეისბუკ"-აქტივობების ჩამონათვალი ძალიან შორს წაგვიყვანს. ჩემი სამუშაოს დიდი ნაწილიც "ფეისბუკში" მზადდება (დიდი მადლობა მას ამისთვის). მოკლედ, უამრავ კარგ რამეს აკეთებს, მაგრამ მაინც ნარკოტიკია. რატომ?
ერთ ამბავს მოგიყვებით და თვითონვე მიხვდებით: ჩემი მეგობარი, რომელსაც ბოლო ერთი წელია, თითქმის ყოველდღე "ფეისბუკში" ვხვდები, ვესაუბრები, ჩაის მივირთმევ შოკოლადის ნამცხვართან და ა.შ., ერთ რიგით "ფეისბუკ"-დღეს მიყვება: იცი, გუშინ ისე ჩავერთე "ფეისბუკში" გამართულ პოლემიკაში გენდერულ თანასწორობაზე, რომ ვერც კი შევამჩნიე, გვერდით მდგომი ჩემი შვილი, რომელიც თურმე საპირფარეშოში გაყოლას მთხოვდა. აზრზე რომ მოვედი, უკვე გვიანი იყო: ის წყლით სავსე ჭიქას კომპიუტერის კლავიატურაზე უმოწყალოდ ასხამდა.
მთელი ეს ამბავი კი ჩემს მორიგ მოგზაურობას მოვაყოლე ოფისში, სადაც დაახლოებით ორი ათასამდე ადამიანი ჭიანჭველასავით შრომობს, რათა ჩვენი "ფეისბუკში" ყოფნა ბევრად კომფორტული და საინტერესო გახადოს. საუბარია "ფეისბუკის" შტაბბინაზე, რომელიც ოფისი კი არა, პატარა ქალაქია, სადაც თანამშრომლები არა მარტო მუშაობენ, არამედ ცხოვრობენ კიდეც.
გზას, რომელსაც ოფისში მივყავართ, სიმბოლურად - ჰაკერის გზა ეწოდება, ხოლო მოედანს, სადაც ოფისის მთავარი შენობაა განთავსებული - ჰაკერების მოედანი. შტაბბინა საკუთარი კანონებით ცხოვრობს. მათი ავტორი ცუკერბერგია, რომელმაც არა მარტო უმსხვილესი სოციალური ქსელი, არამედ საკუთარი ქალაქ-ოფისის სახით, ნამდვილი კომუნისტური სახელწიფო შექმნა.
ეს საოცარი ადგილი კალიფორნიის შტატში მდებარეობს, ქალაქ - მენლო-პარკში. ტერიტორიის ფართობი, რომელზეც შტაბბინაა განთავებული, 150 000 კვადრატული მეტრია. ის უფრო საკურორტო ადგილს მოგაგონებთ, ვიდრე ოფისს. იქ ყველაფერია იმისთვის, რომ ადამიანმა მოწყენილობა არ იგრძნოს, - სავარჯიშო დარბაზიდან დაწყებული, სათამაშო ავტომატებით დამთავრებული (გაუგებარია, როგორ შეიძლება ასეთ გარემოში მუშაობა). "ფეისბუკლენდში" (მოდი, ასე დავარქვათ) ვიღაცა ბავშვებს ასეირნებს, ვიღაცა კი უბრალოდ ისვენებს, ვიღაცა მუშაობს. ნებისმიერ თანამშრომელს შეუძლია აქ ოჯახის წევრის ან მეგობრის მოყვანა.
როგორც ყველა ქალაქში, "ფეისბუკლენდის" ქუჩებშიც უამრავი კაფე და რესტორანია, ოღონდ ერთი განსხვავებით - თანამშრომლებისთვის ისინი უფასოა.
როგორც უკვე აღვნიშნე, "ფეისბუკის" შტაბბინაში ათასობით ადამიანი მუშაობს. როგორ ვიპოვოთ ჩვენთვის საჭირო პიროვნება ამდენ ხალხში?.. ცუკერბერგმა ამაზეც იზრუნა: კედლებზე დამონტაჟებულ სპეციალურ მონიტორზე აკრეფთ საჭირო სახელსა და გვარს, რის შემდეგაც ეკრანზე გამოისახება რუკა, რომელიც თქვენთვის საინტერესო ადამიანის პოვნაში დაგეხმარებათ. ოფისში ერთი საინტერესო ოთახია - ეს ხის საამქროა. გაგიკვირდათ? ცუკერბერგს მიაჩნია, რომ ხისგან სხვადასხვა დანიშნულების ნივთების გაკეთება, განტვირთვის საუკეთესო საშუალებაა.
- გინდათ, ჩემს ველოსიპედს გათხოვებთ? - შემოგთავაზებენ უმალ "ფეისბუკელები", რათა ოფისში გადაადგილება გაგიადვილდეთ. დიახ, აქ ველოსიპედი პოპულარული სატრანსპორტო საშუალებაა. მისი პარკირება პირდაპირ სამუშაო მაგიდასთან არის შესაძლებელი.
ოფისის პირველ სართულზე არის ერთი შუშის ოთახი, რომლის კარზეც მიუჭედებიათ აბრა დამაინტრიგებელი სახელწოდებით - ჰაკერი. აბა, თუ მიხვდებით, ვის ეკუთვნის ეს ოთახი? ვის და - თვით ცუკერბერგს. არა, მისთვის სურათის გადაღება არ გაბედოთ: ბოსს არ უყვარს, როდესაც მის შუშებიან კაბინეტთან ჩავლილი თანამშრომლების სტუმრები მის დანახვაზე ფოტოაპარატს იმარჯვებენ.
"ფეისბუკლენდში" უამრავი ბარია. გაგიკვირდებათ და, აქ დალევა "მოსულა". ამას არავინ აგიკრძალავთ. მთავარია, ზედმეტი არ მოგივიდეთ.
ის-ის იყო, ჭიქა მოვიმარჯვე, რათა უფასო კოქტეილი დამეგემოვნებინა, რომ "ფეისბუკ"-სიღრმიდან განწირული ყვირილის ხმა მომესმა, რამაც ინსტინქტურად საკუთარ გვერდზე გადმომისროლა. ვირი იყო. საბრალო, თავისი ძმობილის კვალს გაჰყვა, რომელმაც დედაქალაქში ჩაიყვანა და ერთ-ერთ საშაურმესთან მიიყვანა. რაოდენ დიდი იყო სახედრის გაოცება, როდესაც საკუთარი თანამოძმე საშაურმე ჯოხზე ნაკუწებად ქცეული და ჩამოცმული იხილა. იქვე ვიღაცამ სურათი გადაუღო განცვიფრებულ პირუტყვს და "გააფეისბუკა". ვიღაც კი უზარმაზარი დანით გამოეკიდა, - ამას რას ვხედავ, საშაურმე ხორცი საკუთარი ფეხით მობრძანებულაო!.. "ვამონიტორებ" კვირის "ფეისბუკის" ლიდერ ფოტოს და ამ საცოდავი პირუტყვის დაცვის "ენჯეოს" შექმნის სერიოზულ საჭიროებას ვხედავ. არ ვხუმრობ. ანეკდოტების გმირობა არ აკმარეს საცოდავს, შაურმადაც აქციეს.
შემდეგი ამბავი კი ბიჭუნაზეა, რომელმაც "ფეისბუკში" გულგრილი არავინ დატოვა, მათ შორის მეც. იმ იმედით, რომ თქვენც სიმპათიით განიმსჭვალებით მის მიმართ, გიზიარებთ:
ბაჩო წიკლაური გუდამაყრის სოფელ მაქართის დაწყებითი სკოლის მეოთხე კლასში სწავლობს. არა მხოლოდ კლასში, არამედ სკოლაშიც - ერთადერთი მოსწავლეა. ბიჭუნას არც კლასელი ჰყავს, არც - სკოლელი, სამაგიეროდ, ორი მასწავლებელი ჰყავს!..
- ბაჩო, რომ გითხრან, აჰა, სანატრელი ნოუტბუკი, ცირკში ხშირად ივლი, თეატრსაც ნახავ და ყველა სურვილი აგისრულდება, ოღონდ გუდამაყრიდან უნდა აიყარო და ქალაქში წახვიდეო, რას იზამ?
- არ წავალ. აქ უფრო მეტია, ვიდრე ქალაქში.
- რა არის მეტი?
- მთები - მშვიდი და ძლიერი... ვუყურებ და ხანდახან ვფიქრობ, რომ მეც მთა ვარ, ოღონდ პატარა, და თუ აქედან წავალ, დიდი ვერ გავიზრდები. მთები არ ტოვებენ თავიანთ ადგილს. თუ დატოვებენ, ჩამოიქცევიან...
- ვინ უნდა გამოხვიდე დიდობაში?
- ჯარისკაცი.
- რად გინდა ჯარისკაცობა? უნდა იომო?
- მარტო ომისთვის უნდა იყო ჯარისკაცი? დავიცავ ამ მთებს და მთელ გუდამაყარს, მესაზღვრე ვიქნები.
- საზღვარი რა არის?
- ეზოს ღობესავით არის, მაგრამ ღობე შეიძლება, მოშალო, საზღვარს კი ვერ მოშლი.
- რატომ?
- საზღვარი შენს სამშობლოს იცავსო, მამამ თქვა, ღობე კი - ეზოს, რომელიც შეიძლება, ძმას გაუყო...
მომავალ Facebook მონიტორამდე.
ქეთი ნიკოლავა
(გამოდის ხუთშაბათობით)
ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"
