11-სულიანი ოჯახის გასაჭირი და მომავლის იმედი

ხიბლაშვილების 11-სულიანი ოჯახი გლდანში, უკიდურეს გაჭირვებაში ცხოვრობს. დავითი და სოფიო 8 შვილსა და 2 შვილიშვილს ზრდიან. ქალბატონი სოფიო ივანაური განუკურნებელი სენით არის დაავადებული... მათი ოჯახის შემოსავალი მხოლოდ სოციალური დახმარებაა. მიუხედავად გაჭირვებული ყოფისა, მომავალს იმედით უყურებენ და ფიქრობენ, რომ ადრე თუ გვიან, ყველაფერი უკეთესად ექნებათ.

ბატონი დავითი:

- მე და ჩემმა მეუღლემ ოჯახი სიყვარულით შევქმენით და 9 შვილი გაგვიჩნდა. ერთი ვაჟი 4 წლის ასაკში, ავადმყოფობის გამო დაგვეღუპა, რის შედეგადაც ცხადია, მე და ჩემმა მეუღლემ დიდი ტრავმა მივიღეთ. დღეს ის 18 წლის იქნებოდა. ტკივილი ერთმანეთის მხარში ამოდგომით შევიმსუბუქეთ. მისი გარდაცვალების შემდეგ გადავწყვიტეთ, კიდევ ერთი ბიჭი გაგვეჩინა. სულ 2 ბიჭი გვყავს, დანარჩენები გოგონები არიან.

- უფროსი შვილი რამდენი წლის არის?

- უფროსი გოგონა 24 წლისაა. ის უკვე დაოჯახებულია და ერთ-ერთ რაიონში ცხოვრობს. მეორე გოგონა - ნათია 22 წლის გახლავთ. ისიც ნაადრევად გათხოვდა. სამწუხაროდ, ქმარი არ გამოადგა. ჩვენს სიძეს დალევა უყვარდა, სულ მთვრალი იყო და რასაც შოულობდა, ამხანაგებში ხარჯავდა, ცოლ-შვილი კი სახლში მშიერი ჰყავდა. ათასჯერ დავარიგე, - შვილო, ასე ნუ იქცევი, ოჯახს მიხედე-მეთქი, მაგრამ ჩემი დარიგება არ შეისმინა. ბოლოს და ბოლოს, მისი საქციელი ყელში ამოგვივიდა და როგორც ხედავთ, ახლა ნათია თავის ორ მცირეწლოვან შვილთან ერთად, ჩვენთან ცხოვრობს. თოთო ბავშვებით ხელში მარტო დარჩა და აბა, რა უნდა ქნას? მეც არ მაქვს იმდენი შემოსავალი, რომ ის ყველაფერი მივცე, რაც სჭირდება - ამის გამო გული ძალიან მტკივა.

- ეს ბინა, სადაც ახლა ცხოვრობთ, მთავრობამ გადმოგცათ, როგორც მრავალშვილიან ოჯახს?

- ჩვენ ადრე ნახალოვკაში, ჯავრის ქუჩაზე, გორაკზე ვცხოვრობდით. 7 წლის წინ, ჩვენი საცხოვრებელი სახლი მიწისძვრამ დაანგრია და ქუჩაში აღმოვჩნდით. მაშინ ადგილობრივი გამგეობა ძალიან დაგვეხმარა და სააკაშვილის პრეზიდენტობის დროს ეს სახლი სიმბოლურად, ერთ ლარად გადმოგვცეს. ბინის გადმოცემის ცერემონიალი მაშინ ტელევიზიითაც გააშუქეს.

- დიდი ფართობია, არა?

- სულ 77 კვადრატული მეტრია.

- ოჯახის წევრებიდან ვინმე მუშაობს?

- ჩემი მეუღლე მძიმე ავადმყოფია. მას კიბო აღმოაჩნდა და ერთი თვის წინ მკერდი მოჰკვეთეს, მე კი დიაბეტი მაქვს. მოკლედ, ჩემი ფიზიკური დატვირთვა არ შეიძლება... მხოლოდ სოციალური დახმარებაა ჩვენი ყოველთვიური შემოსავალი. სამსახური რომც შემომთავაზონ, ჯანმრთელობა არ მიწყობს ხელს, რომ ვიმუშაო.

- თქვენს ოჯახს დახმარების სახით რამდენი ლარი ერიცხება?

- 540 ლარს გვაძლევენ, მაგრამ 11-სულიან ოჯახს ეს ფული გამოსაკვებადაც არ გვყოფნის და ხშირად, უფასო სასადილოდანაც მოგვაქვს ხოლმე საჭმელი. თანაც, საკვების გარდა სხვა რამეც ხომ გვჭირდება? - ჩვენც ადამიანები ვართ და თან, ოჯახში პატარები გვყავს...

- ზამთარში რით თბებით?

- შეშის ღუმლით. ამ კორპუსში ბუნებრივი აირი ჯერ არ შემოუყვანიათ... ხომ გაგიგონიათ, რომ ამბობენ, - საბანი სადამდეც გწვდება, ფეხიც იმის მიხედვით უნდა გაშალოო... ბავშვებს ყველაფერი ენატრებათ: ტკბილეული, ლამაზი ტანსაცმელი, ნორმალური საკვები. ამის გამო გული მტკივა, მაგრამ რა ვქნა, ხომ ვერ მოვიპარავ?!

- როგორც სოციალურად დაუცველებს, ალბათ ექიმები უფასოდ გემსახურებიან...

- დაზღვევა გვაქვს, მაგრამ ფული მაინც გვჭირდება. მაგალითად, ჩემს მეუღლეს ქიმიოთერაპიის 8 კურსი აქვს დანიშნული, თუმცა ჯერ მხოლოდ ერთი ჩავუტარეთ. ამ პროცედურას ნაწილობრივ, სახელმწიფო აფინანსებს, ნაწილი კი ჩვენ უნდა გადავიხადოთ. ქიმიოთერაპიის ერთი კურსი 200 ლარი გვიჯდება და ამის გამო ვალის აღებაც მოგვიხდა...

- ბავშვები სკოლაში ხომ დადიან?

- რა თქმა უნდა და სხვათა შორის, კარგად სწავლობენ. ზარმაცი შვილები ნამდვილად არ მყავს.

- ყველაზე პატარა რამდენი წლის არის?

- რუსიკო ჯერ სამი წლისაა. ის სიბერეში შემოგვეპარა (იღიმის). მე და ჩემი მეუღლე ვამბობთ, რომ რუსო სიბერეში ჩვენი პატრონი იქნება, უფროსები კი გაიზრდებიან და მერე, ყველა თავის გზას მოძებნის.

- სადილს ვინ ამზადებს ხოლმე?

ქალბატონი სოფიო:

- მე არაფრის კეთება არ შემიძლია. ექიმებმა კატეგორიულად გამაფრთხილეს, რომ მძიმე არ ავწიო, ცივ წყალში ხელი არ ჩავყო, ამიტომ საოჯახო საქმეების კეთება ნათიას უწევს... ამდენი ადამიანის ტანსაცმლის ხელით დარეცხვა, თან - ცივ წყალში, გმირობის ტოლფასია. ოცნებად გვაქვს ქცეული სარეცხი მანქანა.

- რამდენი წლის იყავით, როცა დაქორწინდით?

ბატონი დავითი:

- 32 წლის ვიყავი, ცოლი რომ შევირთე. მაშინ სხვანაირი ცხოვრება იყო, ბავშვების გამოკვების პრობლემა არ გვქონდა. თან, ერთმანეთს ზრდიდნენ. ადრე დასაქმებული ვიყავი, არანაირ სამუშაოს არ ვთაკილობდი.

- ამბობენ, - ბევრი შვილი ყველაზე დიდი სიმდიდრეაო...

- ჩვენც ასე ვფიქრობდით და სწორედ ამიტომ გავაჩინეთ ამდენი შვილი... ახლა კი სხვანაირად ვფიქრობთ. ბავშვები ხან რას ითხოვენ, ხან - რას. გვიჭირს გავაგებინოთ, თუ რატომ არ შეგვიძლია, მათი სურვილები დავაკმაყოფილოთ...

- საოჯახო ნივთები საკმარისი გაქვთ?

- საკმარისი თეფშებიც კი არ გვაქვს. ბავშვები "ხმელ კუშეტკაზე", ლეიბის და საბნის გარეშე წვანან. მიიფარებენ ხოლმე ერთ პლედს და იძინებენ.

- ამ ყინვაში მხოლოდ პლედი ახურავთ?

- ასეა. სცივათ, მაგრამ რა ვქნათ, საკმარისი ლეიბი და საბანი არ გვაქვს. ბიჭები ჯენტლმენობას იჩენენ და დებს უთმობენ რბილ საწოლს.

- თქვენთან ძალიან ცივა. ამის გამო პატარები ხშირად ავადმყოფობენ?

- ვიდრე ყინვები დაიწყებოდა, რა გვიჭირდა, მაგრამ ახლა მართლაც, ხშირად გვიწევს საავადმყოფოში სირბილი. შვილიშვილები ჯერ პატარები არიან: უფროსი წლისა და 9 თვისაა, უმცროსი - 7 თვის. დახმარებას რომ ავიღებთ, მივდივართ ბაზარში და ერთ ტომარა კარტოფილს, ზეთს და მაკარონს, რამდენიმე კილოგრამ კომბოსტოს ვყიდულობთ და თვის განმავლობაში მის გამოზოგვას ვცდილობთ. ხორცსა და სხვა რაღაცებზე ლაპარაკი ზედმეტია. თვეები ისე გადის, ჩემი შვილები ხორცსა და ხილს გემოსაც ვერ უსინჯავენ.

ნათია:

- ჩემი შვილები ჯერ ძალიან პატარები არიან და ყველაფერს ვერ ჭამენ. მათ სპეციალური საკვები და პამპერსი სჭირდებათ. იმდენი ფული სად გვაქვს, რომ პატარებს ყოველდღე ახალ-ახალი პამპერსი ჩავაცვა? ჰოდა, ძალიან ვწვალობთ, რომ თავი როგორმე გავიტანოთ.

ბატონი დავითი:

- ძირითადად მაინც, უფასო სასადილოების იმედად ვართ. როცა საკვები პროდუქტის მარაგი გველევა, სადილი იქიდან მოგვაქვს. ისე, ყოველდღიურად 5 პურს გვაძლევენ, მაგრამ არ გვყოფნის. მოტანისთანავე, ბავშვები პურს ისე ესევიან, როგორც მარწყვს.

- ბავშვებს ტანისამოსის პრობლემაც აქვთ?

- ტანსაცმლის ყიდვას ვინ ჩივის, მთავარია, მშივრები არ იყვნენ. სამოსს ძირითადად, მეზობლები გვჩუქნიან.

ნათია:

- ამ პატარებს რა ვუყო, თორემ რაღაც სამუშაოს გამოვძებნიდი. დედა მაინც რომ იყოს კარგად, რა გვიჭირდა, მაგრამ როგორც ხედავთ, ახლა ცუდ დღეში ვართ... ჩემი და-ძმები სკოლიდან რომ მოდიან, წუწუნს იწყებენ: იმას ისეთი კარგი ჩანთა აქვს, ამას - ტანსაცმელიო. ყველაფერ ამას ძალიან განვიცდი, მაგრამ თავს ზემოთ ძალა არ არის...

ქალბატონი სოფიო:

- ჩემი შვილები ძნელად აღსაზრდელი ბავშვები არ იყვნენ. ჩემი ქმარი სულ მუშაობდა. მართალია, ფუფუნებაში არასოდეს გვიცხოვრია, მაგრამ სხვების ხელის შემყურეც არ ვყოფილვართ. ოღონდაც ფული მიეცათ და არანაირ სამუშაოზე არ ამბობდა უარს. ბავშვების გაზრდას, მათ კეთილდღეობას შეალია საკუთარი ჯანმრთელობა. კაცია და თავმოყვარეობა აქვს. ახლა წუხს, რომ ვერაფერს აკეთებს და ბავშვებს უკეთეს საცხოვრებელ პირობას ვერ უქმნის.

ბატონი დავითი:

- კიდევ კარგი, ძალიან პრეტენზიულები არ არიან. დედა ეცოდებათ. იციან, რომ მას გამოსაჯანმრთელებლად ბევრი ფული სჭირდება, ამიტომ ჩუმად არიან და უქონლობას ითმენენ.

- ღმერთმა გამძლეობა მოგცეთ!

- გმადლობ! მომავალს ჩვენც იმედის თვალით ვუყურებთ.

P.S. თუკი ამ ინტერვიუს წაკითხვის შემდეგ ხიბლაშვილების დიდი ოჯახის დახმარების სურვილი გაგიჩნდებათ, შეგიძლიათ დაგვიკავშირდეთ ტელეფონის ნომერზე: 5(98) 79.74.91.

სოფო ჭონიშვილი

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)