რატომ იმალებოდნენ დედები – XIX საუკუნის ფოტოების საოცარი საიდუმლოებები

XIX საუკუნის ინგლისში ფოტოგრაფთან მისვლა (ანუ ამბროტიპისტთან – ადამიანთან, რომელიც შუშის ფირფიტებზე იღებდა) მთელი მოვლენა იყო: ბავშვებს გახამებულ პერანგებს და კაბებს აცმევდნენ და დილაადრიან მიჰყავდათ სტუდიაში. მთავარი ამოცანა იყო, რაც შეიძლება მეტი ბუნებრივი შუქი გამოეყენებინათ, რაც არც ისე ხანგრძლივი დღის (განსაკუთრებით ზამთარში), მუდმივი ნისლისა და ფაბრიკებიდან გამომავალი მტვრის ბუღის ფონზე, არც ისე ადვილი მისაღწევი გახლდათ. ფოტოგრაფთან მოდელებს უძრავად ჯდომა უწევდათ 30 წამი ან მეტიც, განათების მიხედვით.

უძრავად ჯდომა მოზრდილსაც უჭირს, მით უმეტეს, ბავშვებთან ამის მიღწევა ურთულესი იყო. არადა, ოდნავადაც რომ გატოკებულიყვნენ, კადრი უკვე იდღაბნებოდა. ამიტომაცაა, რომ ვიქტორიანული ეპოქის ფოტოების უმრავლესობაში თითქმის არავინ იღიმის – ესეც ერთგვარი მოძრაობაა. ამოცანის შესასრულებლად რაღაც ხელსაწყოებსაც კი იყენებდნენ, რომელიც მჯდომარის ყელსა და თავს იკავებდა, ისინი უფრო საწამებელ იარაღს ჰგავდა, თუმცა ამოცანას უმკლავდებოდნენ.

ვიქტორიანელი ბავშვები ძალიან საყვარლები იყვნენ, თუმცა ფოტოს გადაღება არავის სიამოვნებდა: მკვეთრი განათება აშინებდათ, ასევე – ფოტოგრაფები. ხანდახან ეძინებოდათ, დორბლიც გადმოსდიოდათ – ერთი სიტყვით, მათთვის ნამდვილი ტანჯვა იყო სურათის გადაღება. სპეციალური ფოტოატელიეებიც კი არსებობდა, ბავშვების და მოხუცების გადასაღებად – ეს უკანასკნელნი ან სიბერის გამო ვერ ჩერდებოდნენ უძრავად, ან უბრალოდ არ შეეძლოთ გამართულად ჯდომა და "ეხმარებოდნენ".

წაიკითხეთ სრულად