"ზღვაში სასიკვდილოდ ნუ გაგვიმეტებთ! ეს თქვენი სირცხვილი იქნება!"

"ზღვაში ჩარჩენილ მეზღვაურებს სამშობლოში დასაბრუნებელი თანხა არ აქვთ"

რამიზ ქათამაძე: "ეს ფული სესხად მაინც გამოგ­ვიყონ! ავიღებ სახელფასო დავალიანებას და ბოლო თეთრამდე

გავისტუმრებ"

"კვირის პალიტრა" ადრეც წერდა ზღვა­ში ჩარჩენილი კაპიტნის შესახებ, რომელიც­ თითქმის ორი წელიწადია დატყვევებულ­ გემზე ცხოვრობს (იხ. სტატი­ები: "ქართველ მეზღვაურთა გასაჭირი ნიგერიაში" (28.06.2014) და "ზღვაში ჩარჩენილი"­ (16.03.2015).

შეგახსენებთ, რომ ქართველი მეზღვაუ­რ­ები­ ნიგერიის ნავსადგურ ჰარკორტში­ გახმა­ურე­ბული ინციდენტისას დააკავეს - პან­ამის­ დროშით მცურავ გემზე (რო­მ­ლის მფლობელიც თურქი გახლდათ) იარაღით სავსე კონტეინერი აღმოაჩინეს.

ქართველმა­ მეზღვაურებმა 38 დღე ნიგერიის პოლიციის შენობაში, მძიმე პირობებში გაატარეს, თუმცა, გემთ­მფლობელის დაკითხვის შემდეგ გაათავისუფლეს და პორტში დატყვევებულ გემზე გადაიყვანეს. რამდენიმე თვეში გემს ბრაზილიისკენ წასვლის ნება დართეს, სადაც ვიტორიასთან ჩაუშვა ღუზა. ვინაიდან გემთმფლობელი პორტში დგომის თანხებს­ აღარ იხდიდა, გემი იქაც დაატყვევეს. ეკიპაჟის სხვა წევრებმა­ თავიანთ ქვეყნებში დაბრუნება მოახერხეს, ქართველი მეზღვაურები კი, კერძოდ, კაპიტანი რამიზ ქათამაძე და მოტორისტი ჯაბა დუმბაძე ბოლო დრომდე გემის გაყიდვასა და მიღებული თანხიდან სახელფასო დავალიანების დაფარვას ელოდნენ. ეს პროცესი ძალიან გაჭიანურდა და ბრაზილიის პორტმა უარი თქვა მეზღვაურების დახმარებასა და რჩენაზე (რასაც აქამდეც კეთილი ნებით აკეთებდა) და გემზე დარჩენილ ეკიპაჟს ქვეყნის დატოვება მოსთხოვა. ამის მიუხედავად, ქართველი მეზღვაურები სამშობლოში დაბრუნებას მაინც ვერ ახერხებენ. რამდენიმედღიანი შიმშილის შემდეგ რამიზ ქათამაძემ "კვირის პალიტრასთან" სკაიპით დაკავშირება შეძლო.

რამიზ ქათამაძე: "თქვენი იმედი გვაქვს.­ ვფიქრობთ, შეგვაწევთ სიტყვას მათთან, ვისაც ჩვენი დახმარება შეუძლია. უკვე მე-16 თვეა, რაც ბრაზილიის საპორტო­ ქალაქ ვიტორიაში დატყვევებულ გემზე ვიმ­ყოფებით. ამ ხნის განმავლობაში ყურად­ღ­ებას აქაური პორტის­ თანამშრომლები­ გვაქ­ცევდნენ. სამწუხაროდ, საქართველოს ხელ­ი­ს­უფლება ჩვენი ბედით სათანადოდ არ დაი­ნტერესებულა! ამჯერად, პორტის ხელმძღვ­ანელობა ითხოვს, რომ დატყვევებულ გემზე მყოფმა ეკიპაჟმა ბრაზილია დატოვოს, ჩვენ კი ამას ვერ ვახერხებთ. მათ გემის გაყიდვა უნდათ, რომელიც პორტში დგომის ხარჯებს ვერ ფარავს და დავალიანება დღითი დღე კოლოსალურად იზრდება.

გამოუვალ მდგომარეობაში ვართ: გემზე აღარ არის საკვები, წამალი,­ შუქი, საწვავი­, რომლითაც გენერ­ა­ტორს ვამუშავებდით. სიცო­ცხლისთვის საჭირო არავით­არი პირობა აღარ გვაქვს. დღეს ერთი პომ­იდორი და 2 კიტრი დავჭერით, რომელ­იც­ აქაურმა პროკურორმა მოგვიტანა, და 7-მა კაცმა გავინაწილეთ.

მათგან ორი ქართველი­ ვართ, ერთი რუსია, ერთი არაბი და სამი თურქი. სხვები ამ დღეებში გემს დატო­ვებენ და თავიანთ ქვეყნებს დაუბრუნდებიან, ჩვენ კი სრულ­იად უპატრონოდ ვრჩებით. ამდენ სტრესსა და გულის ხეთქას ვეღარ ვუძლებ, სისხლში შაქრის შემცველობამ ძალიან აიწია. მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ, როგორმე ჩემს ოჯახს მშვიდობით დავუბრუნდე.­

ჩვენს გამომგზავრებას 2.000 დოლარი სჭირდება, რაც არა გვაქვს. ერთი ბილეთის­ ფასი 1.000 დოლარს უტოლდება. საქართველოს კონსულს დავუკავშირდით ბრაზილ­იაში. მან ჩვენი თხოვნა საქართველოს საგა­რეო საქმეთა­ სამინისტროს გადასცა. ამ უწყებამ კი ეკონომიკის სამინისტროს მიმა­რ­თა, რომ­ე­ლმაც ფული არ გამოყო. ჯერ გვითხრეს, ყველაფერი კარგად არისო და წასასვლელ­ად გავემზადეთ. ახლახან კი კონსულმა გვაცნობა, საქართველომ თანხის გამოყოფაზე უარი განაცხადაო. გამოდის, სიკვდილისთვის გაგვიმეტეს. აბა, თევზები ხომ არა ვართ, ზღვაში ამდენ ხანს ყველა­ პირობის გარეშე ვიცხოვროთ?!

ნუთუ მეტი არ ვღირვართ ქვეყნისთვის, რომელსაც წლების განმავლობაში ვემსახურეთ?! საზღვაო სფეროში მუშაობის თითქმის 50-წლიანი სტაჟი მაქვს. ეს ფული სესხად მაინც გამოგ­ვიყონ! ავიღებ სახელფასო დავალიანებას და ყველ­აფერს ბოლო თეთრამდე გავისტუმრებ".

იხილეთ გაგრძელება