"ლექსების ზეპირად წარმოთქმა შეშინებია... ყველაფერი კონცერტის წინ გაირკვა" - რას უმალავდა კოლეგებს პირადი ტრაგედიის შემდეგ სცენაზე გასული მედეა ჯაფარიძე?

მედეა ჯაფარიძისა და რეზო თაბუკაშვილის წყვილის შესახებ ბევრი ისტორია, მოგონება თუ ამბავი არსებობს, რომლებსაც ადამიანები წერენ და ყვებიან... ისინი გამორჩეულები იყვნენ, როგორც გარეგნულად, ასევე - საქმიანობით, ქართული კულტურის განვითარებაში დიდი წვლილი მიუძღვით. მათი სიყვარულის ამბავიც გამორჩეული გახლდათ. რეზო თაბუკაშვილის გარდაცვალების შემდეგ მედეა ჯაფარიძეს ცხოვრება ძალიან გაუჭირდა. ის სცენაზე გამოსვლას აღარც აპირებდა, პრაქტიკულად, სამსახიობო კარიერაზე უარს ამბობდა, რომ არა, მისი კოლეგების, მეგორების დაჟინებული მოთხოვნა.

სწორედ ამ ამბავს იხსენებს მოზარდმაყურებელთა თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი, რეჟისორი დიმიტრი ხვთისიაშვილი:

- ბატონი რეზო თაბუკაშვილის გარდაცვალებიდან ერთი წელი იყო გასული. 1991 წლის სექტემბრის დასაწყისში მარჯანიშვილის თეატრს, მის წიაღში დაარსებულმა "შვილობილმა“ რუსთავის სახელმწიფო თეატრმა სთხოვა - მაყურებელმა ქალაქში იკლო (კარგად მოგეხსენებათ, რა წლებიც იყო) და თეატრალური ცხოვრების გამოსაცოცხლებლად იქნებ დაგვეხმაროთ და სეზონი თქვენი თეატრის ვარსკვლავების კონცერტით გავხსნათო. კონცერტში მონაწილეთა სავარაუდო სიაც (ანუ მათი, ვისაც მაყურებელი განსაკუთრებით ითხოვდა) თავად რუსთაველებმა შეადგინეს.

რასაკვირველია, სიაში ერთ-ერთი უპირველესი მედეა ჯაფარიძე გახლდათ. თეატრის ხელმძღვანელობამ, რა თქმა უნდა, ქალბატონ მედეას შეატყობინა ეს ამბავი, რომელიც დაქვრივების შემდეგ სცენაზე ჯერ გამოსული არ იყო. მედეა ჯაფარიძის პირველი რეაქცია უარი აღმოჩნდა. თუმცა შემდეგ „კომისია“ გააძლიერეს და მასთან მოსალაპარაკებლად გააგზავნეს სოფიკო ჭიაურელი, ელენე ყიფშიძე, კოტე მახარაძე და გივი ბერიკაშვილი. ოთხეულის თხოვნამ და დარწმუნებამ რომ მაყურებლის ღალატი არ შეიძლებოდა, ქალბატონი მედეაც გატეხა და დაითანხმეს კონცერტში მიეღო მონაწილეობა.

ამ ტიპის კონცერტებს მარჯანიშვილელები ადრეც მართავდნენ, ძირითადად სპორტის სასახლეში და უცვლელი კონფერანსიეც ბატონი კოტე მახარაძე გახლდათ, თუმცა რაკი რუსთაველების სურვილი იყო კონცერტის გამართვა, წამყვანადაც "ყოფილი" რუსთაველი გივი ბერიკაშვილი შეარჩიეს. კონცერტის ორგანიზება ბატონ გოგი თოდაძეს დაევალა. საღამოს თანამიმდევრობაც განისაზღვრა. მონაწილეებს შორის სულ რამდენიმე ვარსკვლავი იყო, ისეთნი, რომელნიც რუსთავის თეატრში არ მოღვაწეობდნენ, დანარჩენი ანუ ძირითადი ბირთვი რუსთავის თეატრის დამაარსებელთაგან შედგებოდა: ოთარ მეღვინეთუხუცესი, თენგიზ არჩვაძე, გივი ბერიკაშვილი, ლეო ანთაძე, თენგიზ მაისურაძე, ირაკლი უჩანეიშვილი, ქეთინო კიკნაძე, გურანდა გაბუნია, მალხაზ გორგილაძე, ნოდარ მგალობლიშვილი, რეზო ჩხიკვიშვილი...

მათ ემატებოდნენ - სოფიკო ჭიაურელი, ლენა ყიფშიძე, დოდო ჭიჭინაძე, კოტე მახარაძე და ქალბატონი მედეა. შეირჩა ნაწყვეტები სხვადასხვა სპექტაკლიდან, მათ შორის, სპექტაკლიდან "ლურჯი ურჩხული", სადაც ქალბატონ გურანდას საკონცერტო ნომერივით ეპიზოდი ჰქონდა ზურა სტურუასთან და თენგიზ პაპიძესთან ერთად. ზურა იმ პერიოდში გადაღებებზე იმყოფებოდა და ბატონმა გოგი თოდაძემ ამ ნაწყვეტში მის ნაცვლად მე შემაგდო. სწორედ ამიტომაც აღმოვჩნდი რეპეტიციებზეც და კონცერტშიც ამ მართლაც ვარსკვლავურ შემადგენლობასთან. თვალშისაცემი იყო ის, რომ რეპეტიციებს ყველა მსახიობი სცენების მიხედვით გადიოდა სცენაზე, ქალბატონი მედეა კი, ყოველდღე მოდიოდა და ხმის ჩამწერ სტუდიაში ადიოდა ბატონ გივი გაჩეჩილაძესთან. არავინ ვიცოდით, რა მზადდებოდა იქ.

კონცერტის წინ გენერალურ რეპეტიციაზე უცებ ყველაფერი გაირკვა. ბატონი რეზოს გარდაცვალების შემდეგ მიღებული სტრესისა და მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობის გაუარესების გამო, ქალბატონ მედეას შეშინებია სცენაზე ლექსების ზეპირად წარმოთქმა და ბატონ გივისთვის უთხოვია: ლექსებს ჩავწერ, თქვენ მუსიკა დაადეთ და მე პირს გავაღებო. ანუ პლიუს ფონოგრამა სთხოვა, ოღონდ, ლექსების. ბატონ გივის ეს წარმოუდგენლად ეჩვენა, თუმცა ხათრი ვერ გაუტეხა მედეას და თურმე ის დღეები ამაზე მუშაობდნენ, თანაც, როგორი სიზუსტით: როგორც კი გივი ბერიკაშვილი მას გამოაცხადებდა, იწყებოდა მუსიკა, რომელიც გათვლილი იყო ქალბატონი მედეას კულისებიდან შემოსვლაზე და მიკროფონთან მისვლაზე, შემდეგ იყო ჩაწერილი ორი ლექსი და კვლავ მუსიკა ე.წ. "პაკლონისთვის". ყველა ხვდებოდა, რომ წარმოუდგენელი იქნებოდა არტიკულაციის დამთხვევა ლექსებთან, თუმცა ქალბატონ მედეას ვინ რას შებედავდა, მთავარია, რომ მას კიდევ ერთხელ დაინახავს მაყურებელი სცენაზეო - ამით იმშვიდებდნენ თავს. გადაწყდა, რომ სწორედ ქალბატონი მედეას ნომერი იქნებოდა კონცერტის ფინალი.

ჩავედით რუსთავში. დაიწყო საღამო, ნომერი ნომერს მიჰყვებოდა. არნახული რაოდენობის მაყურებელი მოაწყდა თეატრს, იყო ოვაცია, სიხარული, სიცილი, აპლოდისმენტები, ყველაფერი ხუთიანზე მიდის, მაყურებელი კმაყოფილია, მსახიობები ამაღლებულ განწყობაზე ძალ-ღონესა და ნიჭს არ იშურებენ მათ მოსაფერებლად და დადგა ფინალური ნომრის დროც. ბატონი გივი სცენაზე გამოვიდა და გამოაცხადა: ახლა შემობრძანდება ქალბატონი, რომელიც მის ოჯახში დატრიალებული ტრაგედიის შემდეგ მაყურებელს პირველად უბრუნდება.

შემდეგ პატარა პაუზა და რიხით წარმოსთქვა - მედეა ჯაფარიძე! ჩვენმა რადისტმაც ვიტალი ივანოვმა ფონოგრამა ჩართო, როგორც წინასწარ იყო დადგენილი... და აი, იქ მოხდა სრულიად გამაოგნებელი რამ... ქალბატონმა მედეამ შემოდგა თუ არა სცენაზე ფეხი, მთელი დარბაზი ფეხზე წამოდგა და მე ვერც გავიხსენებ, რამდენი წუთის განმავლობაში მიდიოდა მადლიერებით, ცრემლითა და ოვაციებით სავსე აპლოდისმენტები. ეს იყო სასწაული თან, მედეა ჯაფარიძეს მადლობას ეუბნებოდნენ თითქოს რუსთავში მისთვის ასეთი ტრაგედიის შემდეგ ჩასვლისთვის და ამავე დროს, რეზო თაბუკაშვილის ხსოვნისადმიც იყო ეს ტაში და ოვაცია...

თუმცა ამასობაში ეს წინასწარ მომზადებული ფონოგრამა ქალბატონი მედეას ჩაწერილი ხმით სამჯერ მაინც დატრიალდა. ქალბატონი მედეაც მიხვდა, რომ "ტყუილად იშრომა", "საცოდავი“ თვალებით გამოიხედა კულისებში, თითქოს თვალებით გვეუბნებოდა, ახლა რა მეშველებაო... დარბაზი გაირინდა. მედეამ ცალი ხელი მიკროფონის სადგამს მოჰკიდა, რამდენიმეწამიანი პაუზა გააკეთა.

ძალიან მოკრძალებით, თითქმის ჩაიჩურჩულა მიკროფონში: გიძღვნით თქვენ და რეზოს... და დაიწყო ჯულიეტას მონოლოგის წაკითხვა „რომეო და ჯულიეტადან“... იმის სიტყვებით გადმოცემა, როგორი გზნებითა და ენერგეტიკით მიჰყვებოდა სიტყვა სიტყვას, სტრიქონი სტრიქონს და როგორ ერთ ამოსუნთქვაზე ჩაამთავრა 14 წლის გოგონას მონოლოგი სამოცდაათ წელს გადაცილებულმა ქალბატონმა, ამას სიტყვებით ვერ ავხსნი. ეს თქვენი წარმოსახვისთვის მომინდვია... კვლავ იქუხა ტაშმა, კვლავ წამოვარდა ფეხზე დარბაზი და ა.შ. და ა.შ. მოკლედ, უსაყვარლესი, უსათნოესი, ულამაზესი ქალბატონი მედეა მაყურებელმა ოთხ-ნახევარწუთიანი მუსიკით გაჯერებული ორი ლექსის ნაცვლად, ნახევარ საათზე მეტხანს სცენიდან არ გაუშვა...