რატომ დაიწუნა "რაჭის მგოსანმა" "ამბროლაურის ჰიმნი"

კაცობრიობა პირველად მიწიდან შემთხვევით ამოთხრილ ვენერა მილოსელს რომ არ გაუოგნებია და მარადიული ხელოვნება რომ მანამდეც არსებობდა, ვინ არ იცის; მაგრამ არსებობს დროის ხელოვნებაც. მახსოვს, რა სიამოვნებით მღეროდნენ ჩემი სოფლის ბებიები საბჭოთა კოლექტივის ჰიმნებს. მაგალითად, "ჩამოდი და წამიყვანე, რომ ტოლებში გამოვჩნდე, შენ თუ გახდი შრომის გმირი, მე რად უნდა ჩამოგრჩე!". დროს არც ჩვენი მასკულტურა ჩამორჩა და ასე შეიქმნა თანამედროვე კლიპი-ჰიმნები ქალაქებზე, რომლებსაც იმდენჯერ გვიჩვენებენ ტელევიზიებით, რომ როცა ახლანდელი პატარები ბებიები გახდებიან, თავიანთ შვილიშვილებს აუცილებლად უმღერებენ. მერე რა მოხდება, არ ვიცი, მაგრამ ამ ხელოვნებამ ჩვენს კომპოზიტორებს ჯიბეში ცოტაოდენი ფული და დასაქმება რომ უშოვა, ესეც ხომ საქმეა!

რა ვიცი, იქნებ ვინმე შემომედავოს, რა ეტყობა ჩვენს კომპოზიტორებს დასაქმებისა, უკვე რამდენი ხანია, გულზე მოსახვედრი სიმღერები აღარ იქმნებაო, მაგრამ ტყუილად! აი, მაგალითად, თენგიზ ჩოჩუას (ბევრს მოუსმენია მისი "ყაყაჩო", - "დილით შენს ბაღში ვღიღინებ...") ერთ დღეს ამბროლაურის საკრებულოს კულტურის განყოფილების ხელმძღვანელი ბატონი გურამ გორდეზიანი დაუკავშირდა, - გვინდა ამბროლაურზე სიმღერა დაგვიწეროთ და ჩვენი კისერი და თქვენი ხმალიო. ამას თავისი დაწერილი ტექსტიც მოაყოლა: "დიადო სიცოცხლევ, ყოველთვის გვაახლე, აქ ჩემპიონთათვის ავაგებთ სასახლეს, აქ ტროტუარებზე მოვქარგეთ ფილები, ჩვენს ქალაქს მოუხდა ვით ჩოხის ქილები".

მაგრამ თქვენ ჯერაც არ მოგისმენიათ ამბროლაურზე დაწერილი ეს ჰიმნი? ვერც მოისმენდით! რატომ, ამას თენგიზ ჩოჩუა გეტყვით.

- ბატონო თენგიზ, ჯერ ის გვიამბეთ, სტალინმა როგორ შეუსწორა დედათქვენის მამას, ბაბუათქვენ ავქსენტი მეგრელაძეს "ხასანბეგურა": სწორად არ მღერით, მასე კი არა, ასე უნდაო.

- 1938-ში, მოსკოვში ქართული ხელოვნების დეკადა ტარდებოდა და სამი კაცი ხალხური გუნდით წასულა: კირილე პაჭკორია, სანდრო კავსაძე და ბაბუაჩემი. ბაბუაჩემს მაშინ დიდი საქმე ჰქონდა გაკეთებული, - უკვე მივიწყებული "სულიკო" აღადგინა და დეკადაზე წარადგინა. ბელადი აღფრთოვანებული დარჩა. მერე ქართველები აგარაკზე მიიპატიჟა. რჩეული სუფრაც გაუშალა. თავად უსხამდა ღვინოს და სთავაზობდა კერძებს. როცა "ხასანბეგურა" იმღერეს, სტალინმა ბათუმში ნასწავლი უძველესი ვარიანტი ჩაურთო. ამის შემდეგ თურმე ერთად იმღერეს. ბაბუაჩემი ამბობდა, - იშვიათი ხმა ჰქონდაო.

იხილეთ ვრცლად