ოკეანის გაღმა ნასწავლი გიჟი გურული და მისი ცხოვრების მიზანი

ის თითქმის ყველა წარმატებული პროექტის სათავეში არის ხოლმე. ცხოვრების მიზნად სწავლა და მუდმივი განვითარება დაისახა. მიზანმიმართული და შრომისმოყვარეა და საკუთარ გუნდშიც ასეთ ადამიანებს უყრის თავს. ოკეანის გაღმა ნასწავლი დავით გოგიჩაიშვილი დღეს "ღამის შოუს სტუდიის" მთავარი მენეჯერი გახლავთ. აქვს საკუთარი პრინციპები, რომელთაც არასდროს ღალატობს...

დამოუკიდებელი ცხოვრება ადრეულ ასაკში დაიწყო და საკმაოდ საინტერესო გზა აქვს გავლილი. ინტერვიუზე მისი დაყოლიება ძალზე რთულია. ჩვენი დიდხნიანი მეგობრობის მიუხედავად, სასაუბროდ ამჯერადაც ძლივს დავითანხმე...

- დათო, მიზანმიმართული ბავშვი იყავი?

- მახსოვს, რომ ბავშვობაში მათემატიკაში ნიჭიერი ვიყავი. 4 წლის ასაკში სამნიშნა რიცხვების ზეპირად დაჯამება-გამოკლება შემეძლო, რითაც ჩემი ნათესავები გაოცებულები იყვნენ. მიხაროდა, როცა ზეპირ ანგარიშს მთხოვდნენ და მეც შეუცდომლად ვპასუხობდი... უკვე მოზრდილი, ილია ვეკუას სახელობის მათემატიკურ სკოლაში გადავედი სასწავლებლად. საგამოცდოდ პედაგოგთან არც მოვმზადებულვარ.

გამოცდაზე რომ შევედი, გარეთ მამაჩემი მელოდებოდა; 15 წუთში რომ დავბრუნდი, ეგონა, ჩავიჭერი, - არადა, გამოცდა უპრობლემოდ ჩავაბარე... თავიდანვე მქონდა შემოქმედებისადმი მიდრეკილება. ზაფხულობით, სოფელში რომ ვიყავი, ბავშვები პატარა სპექტაკლებს ვდგამდით, რომლებშიც აქტიურად ვმონაწილეობდი. სცენა რაღაც, ბუნებრივად მიტაცებდა...

- არადა, როგორც ვიცი, ოჯახში მსახიობი არავინ გყავს: დედა ექიმია, მამა - ფსიქოლოგი (უმაღლესი სასწავლებლის პედაგოგი)...

- კი, ასეა... ახლა კი, რასაც ვსაქმიანობ, ეს ამერიკაში სწავლის შედეგია. შემიძლია ვთქვა, რომ ამერიკამ ბიძგი მისცა იმ ყველაფერს, რისი გაკეთებაც მინდოდა, რადგანაც მანამდე ბევრ ადგილას ვმუშაობდი და საკუთარ თავს ვეძებდი...

- რა როლი მიუძღვით მშობლებს შენს ცხოვრებაში?

- ჩემს ცხოვრებაში მამაჩემს დიდი როლი აქვს. მისი პროფესია დამეხმარა იმაში, რომ ჩემი ასაკის ადამიანებში გაცილებით ადრე გავხდი დამოუკიდებელი ადამიანი, ვიდრე ამას სხვემა მიაღწიეს. მიმაჩნია, რომ მათ ცხოვრებაზე მშობლებმა ცუდი გავლენა მოახდინეს - შვილებს საკუთარ აზრებს ახვევდნენ თავს, რაღაცების კეთებას აიძულებდნენ... ჩემს შემთხვევაში ასეთი რამ არ ყოფილა. საერთოდ, რთულად აღსაზრდელი ბავშვი ვიყავი. მშობლებს ამ საკითხში სწორი მიდგომა რომ არ გამოეჩინათ, ალბათ ძალიან აგრესიულ ადამიანად ჩამოვყალიბდებოდი...

- რაში გამოიხატებოდა შენი რთულად აღსაზრდელობა?

- მაგალითად, ჩავიკეტებოდი ტუალეტში და სანამ ველოსიპედს არ მიყიდდნენ, იქ არავის ვუშვებდი... ჩემს ძმას დავდევდი და რაღაცებს ვუშავებდი. მისთვის თითიც კი მომიტეხია. ერთხელ სახლში ჩავიკეტე და დედ-მამას შინ არ ვუშვებდი. მეუბნებოდნენ, - შემოგვიშვი, საათი უნდა ვნახოთ, სამსახურში გვაგვიანდებაო. მაშინ საათის ცნობა არ ვიცოდი და ასეთი რამ მოვიფიქრე: იყო სატელეფონო მომსახურების სერვისი - დარეკავდი 05-ზე და ავტომატი რუსულად ზუსტ დროს გაცნობებდა. მეც, რაც ავტომატმა მითხრა, ის "ვუთარგმნე": "პიატნადცატ ჩესოვ სოროკ მინუტ" (იცინის)... ახლა ამ საქციელზე კი გვეცინება, მაგრამ მაშინ არც ისე სასაცილო იყო. მოკლედ, რთულად აღსაზრდელი, ჯიუტი, გიჟი გურული ბავშვი ვიყავი!..

- ჰოდა, ის ჯიუტი, გურული ბავშვი გაიზარდა, ჩაირიცხა სახელმწიფო უნივერსიტეტის ეკონომიკის ფაკულტეტზე და ბავშვობაში სცენის მიმართ გამოხატული ინტერესი იმაში გადაიზარდა, რომ უნივერსიტეტის "კავეენის" გუნდში დაიწყო თამაში, არა?

- კი, ასე იყო. ჯერ საფაკულტეტოზე გამოვდიოდით, შემდეგ, ნაკრები შევქმენით და მისი კაპიტანიც ვიყავი. სათამაშოდ რუსეთშიც ვიყავით წასული. იურმალაში დიდ წარმატებებს მივაღწიეთ. ნიჭიერი ხალხი შევიკრიბეთ... კარგი დრო იყო. ნაცვლად იმისა, რომ ქუჩაში, ბირჟაზე ვმდგარიყავით, მზესუმზირა გვეჭამა და ერთმანეთთან გვეჩხუბა, რაღაც ინტელექტუალური გზა ვიპოვეთ. უნივერსიტეტის კლუბში ვათენ-ვაღამებდით...

- ერთხანს, როგორც ეკონომისტი, ბანკშიც მუშაობდი. ის რა ეტაპი იყო შენს ცხოვრებაში?

- მართალია. ბანკში საერთაშორისო განყოფილების ეკონომისტი ვიყავი. იქაც ბევრი რამ ვისწავლე. მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს არჩევანის წინაშე დავდექი: ან "რადიო 105"-ში მუშაობა უნდა ამერჩია, ან - ბანკში. მიუხედავად იმისა, რომ ბანკში გაცილებით მეტი ხელფასი მქონდა, მაინც რადიომ უფრო მიმიზიდა, რადგანაც იქ უფრო შემოქმედებითად ვიხარჯებოდი...

- დღევანდელი გადასახედიდან, ამ ნაბიჯს ხომ არ ნანობ?

- არა. არც ერთი სახის განათლება და პრაქტიკული გამოცდილება, რასაც ცხოვრებაში იღებ, არსად დაიკარგება, ოდესღაც მაინც გამოგადგება. იციან ხოლმე თქმა: "ამდენი წელი რა მინდოდა იქ, ტყუილად დავკარგე". არ არის სწორი. ცოტა ხნის წინ როტერდამის უმაღლეს ბიზნესსკოლაში ჩავაბარე და ახლა "ემბიეის" (ბიზნესადმინისტრირება) ვითვისებ. ეს არის მსოფლიოს მასშტაბის სკოლა ბიზნესლიდერებისთვის, რომლებსაც დრო არა აქვთ იმისთვის, რომ იქ ჩავიდნენ, 2 წელი იცხოვრონ და ხარისხი მიიღონ. ამიტომ, 6 კვირაში ერთხელ, როტერდამში 4-4 დღით ჩავდივარ...

- როდის ამთავრებ?

- 2011 წლის ივნისში. ბანკში მუშაობის გამოცდილება და ის ცოდნა, რომელიც ეკონომიკურ ფაკულტეტზე სწავლისას შევიძინე, ჩემთვის ახლა ძალიან გამოსადეგია. მიუხედავად იმისა, რომ ამერიკაში მედიამენეჯმენტს ვსწავლობდი, ახლა ამ ცოდნის გაფართოებას ვცდილობ.

- "რადიო 105" ვახსენეთ. საზოგადოებამ სწორედ ამ რადიოდან გაგიცნო. შენ იყავი - ექსცენტრიკული, პროვოკაციული და ავანტიურისტი "დიჯეი დათო". ეს ყველაფერი ნიღაბი იყო თუ შენი რეალური სახე?

- რთული შეკითხვაა... ადამიანები ყოველთვის რაღაც ნიღაბს ვატარებთ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ამ ნიღბისგან ძალიან შორს ვართ... ის იყო საქმე-გართობა, რომელიც იმ ეტაპზე სხვა რაღაცებს ვამჯობინე...

- სწორედ ამ "გართობამ" მოგიტანა პოპულარობა...

- კი, და იმ პერიოდს ძალიან კარგად ვიხსენებ. რადიოში მისვლა მიხაროდა, სადაც გვიანობამდე ვრჩებოდით, რომ რაღაც შეგვექმნა...

- ამერიკაში გამგზავრებამდე, ტელევიზიის "I არხზე" გია ჭანტურიასთან ერთად, "მუსიკალური ოქტაგონი" მიგყავდა. ის პერიოდიც კარგად გახსოვს?

- კი, მაგარი იყო. მაშინ ტელევიზიაში პირველად შევდგით ფეხი. "მუსიკალური ოქტაგონი" სერიოზული გადაცემა იყო, რომელიც "პრაიმ-ტაიმში" გადიოდა ეთერში და პოპულარობა მოგვიტანა. მე და გია მუშაობის პროცესში ძალზე მოტივირებულები ვიყავით, რადგანაც ტელევიზია სულ სხვა მასშტაბია... ამ გადაცემის რეჟისორი, ნუგზარ ჩხაიძე საოცრად გვახალისებდა და დიდ სტიმულს გვაძლევდა საიმისოდ, რომ ჩვენი თავი მეტად დაგვეხარჯა. ჩემთვის ისიც სერიოზული სწავლის ეტაპი იყო.

- და დადგა "ჟამი ამერიკაში გამგზავრებისა"... რა აღმოაჩინე იქ?

- სხვათა შორის, დიდი არაფერი, რადგანაც მანამდეც ძალიან მიყვარდა ამერიკული კულტურა, პატივს ვცემდი მათ ფასეულობებს, ადამიანურ თავისუფლებას, ღირსებას, ცხოვრების წესს... ჩემი თავი ამერიკამდეც მქონდა ნაპოვნი და ვამბობ, "ქართველი ამერიკელი" ვარ-მეთქი! იქ ჩასვლა ძალიან გამიხარდა.

- არც იმედგაცრუება გქონია?

- იმედგაცრუება მქონდა გარკვეული კატეგორიის ქართველების გამო, რომლებიც იქ ცხოვრობენ. მაგრამ მათთან შეხება, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, არ მქონია, - მათ შესახებ მხოლოდ ამბები მესმოდა...

- რა კატეგორიის ქართველებზეა ლაპარაკი?

- რომლებიც იქ წლების მანძილზე ცხოვრობენ, მაგრამ ინგლისური ენა არ იციან, მანჰეტენი არ უნახავთ, საკუთარი მიკროსამყარო აქვთ, რომელშიც ჩაკეტილები არიან...

- ამერიკიდან რომ დაბრუნდი, ტელეპროექტი - "ღამის შოუ" მოამზადე. მიგაჩნია, რომ წარმატებული პროექტი იყო?

- კი. ეს პროექტი ამერიკაში დაიწყო. ერთხელაც, დავწერე პროექტი და განვაცხადე, რომ მინდოდა, გვიანი ღამის კომედიური ტოქშოუს ფორმატის ქართული გადაცემის გაკეთება. ჩემი იდეა მოეწონათ და ვაშინგტონში, ამერიკის "ნაციონალური მაუწყებლების ასოციაციაში" გამგზავნეს. სულ 300 პროექტი იყო წარდგენილი ამერიკის მასშტაბით. მათგან 15 აირჩიეს. იმ 15-ში ჩემი ნამუშევარიც მოხვდა.

დღეს თვალს რომ ვავლებ ჩემს განვლილ ცხოვრებას, ვხვდები, რომ ბევრი რამ ახალგაზრდული სითამამით გამიკეთებია, რაც ხშირ შემთხვევაში, გამართლებულა... გარდა ამისა, ამერიკაში, უნივერსიტეტში "სტენდაფკომედის" ფესტივალზე გავედი, რომელშიც კომედიური მონოლოგებით ამერიკელები მონაწილეობდნენ. 600-დან ფინალში 20 კაცი დავრჩით. იმ 600-დან ძალიან ბევრს მაყურებელმა ბოთლები დაუშინა (ამიტომ, ნუ გგონიათ, რომ მხოლოდ ქართველი მაყურებელია მკაცრი)... მოკლედ, ამ ფესტივალზე მე გავიმარჯვე!

- მაგრამ წარმატებულ პროექტზე მომუშავე გუნდი, სამწუხაროდ, დაიშალა... ჯგუფს გამოეყავი და მის რამდენიმე წევრთან ერთად, სხვა ტელეკომპანიაში დაიწყე მუშაობა.

- კი, სამწლიანი წარმატებული მუშაობის შემდეგ, "რუსთავი 2"-დან წამოვედით...

- გუნდის დაშლა, როგორც ვიცი, შენთვის მტკივნეული იყო. დღეს ის წყენა უკვე გავლილია?

- არა, ეს საკითხი ჩემთვის დღესაც მტკივნეულია და ის გულისტკენა, რომელიც მაშინ მომაყენეს, მთელი ცხოვრება გამყვება. სამწუხაროდ, ამაზე ხუმრობა არ შემიძლია. ეს არის ადამიანური ტკივილი, რომელიც არასოდეს გამინელდება. ბიჭების მხრიდან რაც მოხდა, ჩემთვის პრინციპულად მიუღებელი იყო... თუმცა ის 3 წელი ჩემთვის ძალიან საამაყოა!..

- მაგრამ იქიდან რომ არ წამოსულიყავი, ალბათ არ იქნებოდა პროექტი - "შუა ქალაქში", არა?

- კი, ასეა... ჩემი, როგორც მენეჯერის პოზიცია ასეთია: თუ გამარჯვებაა, ეს არის გუნდის დამსახურება, მაგრამ თუ დამარცხებაა, ეს მენეჯერის ბრალია! როცა სერიალის - "შუა ქალაქში" შემთხვევაში, კომპლიმენტებს მეუბნებიან, ვიცილებ, რადგანაც მე არ ვქმნი მას; მე მხოლოდ ატმოსფეროს ვქმნი, რომელიც შემოქმედებით ჯგუფს მის შექმნაში ხელს შეუწყობს... კარგი მენეჯერი ის არის, ვისაც სხვისი წარმატება ახარებს. თუ ამას მიაღწიე, ე.ი. რაღაც გამოგდის. ამიტომ, - მე შევქმენი "შუა ქალაქში"-მეთქი, - რომ ვთქვა, გადაჭარბებული ნათქვამი იქნება. მომწონს თვითკრიტიკული ადამიანები. როდესაც საკუთარ თავზე ხუმრობა შეგიძლია, მაშინ გაქვს მორალური უფლება, სხვაზეც იხუმრო...

- საერთოდ, ვის მიიჩნევ ნიჭიერ ადამიანად?

- ვაფასებ ადამიანებს, რომლებიც მიზანმიმართულები არიან და სწავლობენ იმას, რაც აინტერესებთ. ნიჭი ზოგს ღმერთისგან მოგვდგამს, ზოგი ამას სწავლობს...

- როგორ?

- ამერიკაში არის ერთ-ერთი ორგანიზაცია, რომელიც ბიზნესმენეჯერებს იუმორის გრძნობას გამოუმუშავებს.

- არადა, იუმორის გრძნობა ისეთი რამ არის, ან გაქვს, ან - არა...

- კი, მაგრამ შეგიძლია, გახდე იუმორისტიც. იქ ასწავლიან სპეციალური წინადადებების სტრუქტურას, კონტექსტუალურ ხუმრობებს... ვინც იქ სწავლობს, პროფესიულ გამოწვევას "უშვერს" თავს.

- გვითხარი, როგორია შენი წარმატების ფორმულა?

- ჩემი ფორმულა ასეთია: წარმატება = კარგი მომზადება + იღბალი. თუმცა ჩემს შემთხვევაში, იღბალი ნაკლებ როლს თამაშობს: არც ერთ გათამაშებაში არაფერი მომიგია...

- გინდა, რომ დიდი ფული გქონდეს?

- არა... ვფიქრობ, მდიდარი ის კი არ არის, ვისაც ბევრი ფული აქვს, არამედ ის, ვისაც ნაკლები სჭირდება. ფული პირობითი რამ არის; მენეჯმენტის ენაზე რომ ვთარგმნო - ის ძალიან მოკლევადიანი მოტივატორია. შეიძლება, მუშაობა დაიწყო ორგანიზაციაში, სადაც დიდი ხელფასი გაქვს, მაგრამ იქ მუშაობა იმდენად მოსაწყენი იყოს, რომ 2 თვეში სხვა სამსახურის ძებნა მოგიხდეს. "ბევრი თუ ცოტა ფული" - პირობითი სიტყვებია, რადგანაც ჩემთვის "ბევრი", ვიღაცისთვის შეიძლება, "ცოტა" აღმოჩნდეს...

- ადამიანები დიდი ფულის შოვნისთვის ირჯებიან, რისკზე მიდიან... შენ რისთვის მოქმედებ? რა არის შენთვის მთავარი?

- მე პროცესისთვის ვმოქმედებ. მენეჯერებისთვის, პროცესი და შედეგი თანაბრად მნიშვნელოვანია. არის გამოთქმა - "მოგზაურობა უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე დანიშნულების წერტილი"... თუ სამსახურში ვერ ახერხებ იმას, რომ ადამიანები, რომლებიც შენთან მუშაობენ, სამსახურით კმაყოფილები იყვნენ, მაშინ შედეგისთვის მუშაობ და მენეჯერი კი არა, "სტალინი" ყოფილხარ!

- სტალინი ახსენე. შენ არა ხარ დიქტატორი მენეჯერი?

- მენეჯერის 4 ტიპი არსებობს: "მძღოლი", ექსპრესიული, სალმიანი და ანალიტიკოსი. მე "მძღოლსა" და ექსპრესიულს შორის ვარ ანუ დიქტატორის რაღაც ნიშნები მეც მაქვს, ამას არ უარვყოფ. მაგრამ მეორე მხარეც არის - შემიძლია, ჩემი დიქტატორობა იმით გავანეიტრალო, რომ ადამიანები გადაწყვეტილების მიღებაში ჩავრთო.

- ე.ი. ყველაფერი იმით ბათილდება, რომ საქმე, რომელსაც აკეთებ, ყოველთვის წარმატებულია?

- ყოველთვის არა. მიმაჩნია, რომ "კანდიდატს", მიუხედავად იმისა, რომ კარგი პროექტი იყო, მაღალი რეიტინგი არ ჰქონდა. წარუმატებელი იყო ასევე "ცოცხალი შოუ"... თუ წარმატებას რეიტინგით ვსაზღვრავთ, ასეა...

- როგორ მიაღწია სერიალმა - "შუა ქალაქში" წარმატებას?

- შრომით. წესებს ვიცავთ, ბიუროკრატები ვართ. ასე რომ, "შუა ქალაქში" ყველაზე ბიუროკრატიული მანქანა და მისი გადაღებისას სტანდარტიზებული პროცესი მიმდინარეობს ანუ ყველაფერს თავისი დრო აქვს, ყველა სეგმენტი გათვლილია, ყველამ იცის, კონკრეტულად რას აკეთებს. გუნდი გამოირჩევა განუზომელი შრომისმოყვარეობით. არაფერს "ვახალტურებთ". თითოეული ჩაწერის შემდეგ ყველაფერს განვიხილავთ ანუ - რომელმა რგოლმა შეგვარცხვინა ან გვასახელა. ჩემი ფორმულაა - "კომუნიკაცია არის მკურნალი". თუ პრობლემა გაქვს, მითხარი; თუ ყველაფერი კარგად გაქვს და გიხარია, ესეც მითხარი. ადამიანებს გვავიწყდება ხოლმე ერთმანეთისთვის სიხარულის გაზიარება.

- სიხარულის გაზიარების შემთხვევაში, რა შეიცვლება?

- ადამიანი მეტად მოტივირებული ხდება. ადამიანები ერთმანეთს მადლობას არ ვეუბნებით, რაც ცუდია...

- როგორც ვიცი, "ჯიპასა" და სახელმწიფო უნივერსიტეტში მედიამენეჯმენტს ასწავლი. კმაყოფილი ხარ იმ სტუდენტებით, რომლებიც აუდიტორიაში გყვანან?

- კმაყოფილი ვარ. კიდევ ერთი ანდაზა, რომელიც მენეჯმენტშია დამკვიდრებული: "თუ არ გჯერა, რომ ჩვეულებრივ ადამიანებში არის არაჩვეულებრივი შესაძლებლობები, მაშინ რა გინდა მენეჯმენტში?!." იციან ხოლმე თქმა, - სტუდენტმა რა უნდა გითხრასო?!. მაგრამ ლექციებზე სტუდენტების მიერ დასმული შეკითხვები და გაკეთებული კომენტარები საკმაოდ ჯანსაღია... სწავლებას ცოტა ეგოისტურად ვუდგები. პირველი ფაქტორი, რატომაც მიყვარს სწავლების პროცესი, ის არის, რომ თვითონაც ვვითარდები. არავის არაფერს ვასწავლი, მე ვაყალიბებ ატმოსფეროს, სადაც ერთმანეთისგან სწავლა შეიძლება...

- ოჯახში როგორი მენეჯერი ხარ?

- კიდევ ერთხელ ვამბობ: ჩემი მენეჯმენტი თანაბარუფლებიანობაზეა დაფუძნებული. არ ვგავარ იმ ქართველ მამაკაცებს, რომლებიც ფიქრობენ, რომ ცოლი ყოველთვის სამზარეულოში უნდა იყოს, რომ გადაწყვეტილებები მხოლოდ მამაკაცმა უნდა მიიღოს. თუ ოჯახში სიმშვიდე გაქვს, მაშინ კარიერაშიც მიაღწევ რაღაცას. ყოველი წარმატებული მამაკაცის ზურგს უკან ჭკვიანი ქალი დგას... შვილი ჩემთვის და ეკასთვის (მეუღლე) ცხოვრების სხვა ეტაპს ნიშნავს...

- ჭეშმარიტი გოგიჩაიშვილია პატარა ნიკოლოზი?

- გიჟი გურულია! ორწლინახევრის არის და იმდენს ლაპარაკობს, რომ ყველას უკვირს. უკვე შეკითხვების დასმაც დაიწყო... საერთოდ, ჟურნალისთვის პირად საკითხებზე ლაპარაკი არ მიყვარს, მაგრამ ოჯახი ჩემთვის მაცოცხლებელი ძალაა!..

- მერე, იცლი ოჯახისთვის?

- კი. შაბათ-კვირა ჩემთვის ოჯახის დღეებია და ვცდილობ, სამსახურისთვის არაფერი გავაკეთო. სამაგიეროდ, კვირის დანარჩენი 5 დღე დილიდან ღამემდე სამსახურში ვარ. ჩემი საქმიანობა ბევრ დროსა და ენერგიას მოითხოვს, მაგრამ ამის აღმდგენი ოჯახია და - პირიქით...

ლალი ფაცია

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)