რო­გორ მსა­ხუ­რობ­და ივა­ნო­ვა ერაყ­ში დის­ლო­ცი­რე­ბულ ქარ­თულ ბა­ტა­ლი­ონ­ში

ტა­ტი­ა­ნა ივა­ნო­ვა პრო­ფე­სი­ით მხატ­ვა­რი­ა, მო­სე თო­ი­ძის სა­ხე­ლო­ბის სამ­ხატ­ვრო სას­წავ­ლებ­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, 18 წლი­სამ სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხუ­რი აირ­ჩი­ა. სიყ­ვა­რუ­ლიც სწო­რედ ჯარ­ში იპო­ვა, და­ქორ­წინ­და და ვა­ჟიც ჰყავს. 2008 წელს იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხუ­რი და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა.

- სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურს 18 წლი­სა შე­ვუ­დე­ქი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, 90-ი­ან წლებ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში რა რთუ­ლი ვი­თა­რე­ბა იყო, ჩე­მი მე­ზობ­ლე­ბი ჯარ­ში მსა­ხუ­რობ­დნენ და გა­დავ­წყვი­ტე მეც მათ­თან მე­მუ­შა­ვა. ქვე­ყა­ნას ჩვე­ნი თა­ნად­გო­მა სჭირ­დე­ბო­და, ჯა­რიც მა­შინ ყა­ლიბ­დე­ბო­და. მი­წევ­და ღა­მე­ე­ბის თე­ნე­ბა, ყა­ზარ­მულ რე­ჟიმ­ში ცხოვ­რე­ბა.

- ოჯა­ხის წევ­რებ­მა ახალ­გაზ­რდა გო­გო რო­გორ გა­გიშ­ვეს სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში?

- ჩე­მი მე­ზო­ბე­ლი იყო ნა­წი­ლის უფ­რო­სი, ამი­ტომ ამ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბი­სას ოჯა­ხი­დან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა არ მქო­ნი­ა. ბევ­რი გო­გო არ იყო მა­შინ ჩვენს ნა­წილ­ში, მე ვი­ყა­ვი ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რა და ყვე­ლა კარ­გად მექ­ცე­ო­და. 2006 წელს წა­ვე­დით ერაყ­ში, ბაღ­დად­ში, დე­დას ეს არ უნ­დო­და, მაგ­რამ მა­შინ ყვე­ლა ვფიქ­რობ­დით, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის კარგ საქ­მეს გა­ვა­კე­თებ­დით, შე­ვი­დო­დით ნა­ტო­ში... ერაყ­ში მწვა­ნე ზო­ნა­ში ვმსა­ხუ­რობ­დი, სა­დაც შე­და­რე­ბით სტა­ბი­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაა და მცხოვ­რებ­ლე­ბის შეს­ვლა-­გა­მოს­ვლა კონ­ტროლ­დე­ბა. აქ ძი­რი­თა­დად ამე­რი­კე­ლე­ბის მი­ერ აგე­ბუ­ლი ზო­ნე­ბი­ა, ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო­ე­ბი სწო­რედ მათ ვეხ­მა­რე­ბო­დით, იქ­ვე იყო გა­ე­როს გე­ნე­რა­ლუ­რი შტა­ბიც. 6 თვე ვიმ­სა­ხუ­რე ბაღ­დად­ში, მე­ო­რე მი­სი­ის დროს კი ალ­კუტ­ში გამ­გზავ­ნეს. იქ არა­ვის სი­ცოცხ­ლე არ არის დაზღ­ვე­უ­ლი, დი­დია და­ღუპ­ვის რის­კი, მაგ­რამ ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო­ე­ბი კარ­გად ას­რუ­ლე­ბენ და­კის­რე­ბულ მო­ვა­ლე­ო­ბას. დაჭ­რი­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბი ერა­ყი­დან გერ­მა­ნი­ის ჰოს­პი­ტალ­ში გა­დაჰ­ყავ­დათ, მეც თან დავ­ყვე­ბო­დი მათ. რო­გორც მო­კავ­ში­რე ოფი­ცერს, გარ­კვე­უ­ლი ხნით გერ­მა­ნი­ა­ში დარ­ჩე­ნამ მო­მი­წი­ა, შემ­დეგ კი ამე­რი­კა­ში გა­და­ვე­დი მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად.

- მომავალი მე­უღ­ლე ერაყ­ში ყოფ­ნი­სას გა­ი­ცა­ნით?

- ჩე­მი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე ბესიკ ბალახაძე ერაყ­ში მსა­ხუ­რობ­და, და­იჭ­რა და სწო­რედ მე და­მე­ვა­ლა მი­სი ამე­რი­კულ ჰოს­პი­ტალ­ში გა­დაყ­ვა­ნა. ის ნაღ­მზე აფეთ­ქდა და ფე­ხი და­კარ­გა. შე­და­რე­ბით კარგ პრო­თე­ზებს სწო­რედ ამე­რი­კის ჰოს­პი­ტალ­ში აკე­თე­ბენ და ამი­ტო­მაც გა­და­ვიყ­ვა­ნეთ ამე­რი­კა­ში. მა­შინ ჩვენს შო­რის არა­ნა­ი­რი გრძნო­ბა არ ყო­ფი­ლა, არც გვი­სა­უბ­რია ამა­ზე. 2008 წელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბამ მო­მი­წი­ა, დე­და­ჩე­მი მძი­მედ იყო ავად და ამის გა­მო მო­მიხ­და სამ­სა­ხუ­რის და­ტო­ვე­ბა. მა­შინ სა­კონ­ტრაქ­ტო სამ­სა­ხუ­რი არ არ­სე­ბობ­და და ამან მიშ­ვე­ლა. სწო­რედ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყოფ­ნი­სას მივ­ხვდი, რომ შეყვარებული ვიყავი, თურ­მე მა­საც მო­ვაკ­ლდი. სწო­რედ ამის შემ­დეგ შე­ვუღ­ლდით. გვყავს 3 წლის ვა­ჟი გი­ორ­გი, რო­მე­ლიც ხან სა­ქარ­თვე­ლო­ში­ა, ხან­და­ხან კი ჩვენ­თან ჩა­მოგ­ვყავს ამე­რი­კა­ში. არც ერთ დე­დას არ ვუ­სურ­ვებ იმას, რა­საც მე გან­ვიც­დი ჩემს შვილ­თან და­შო­რე­ბით. სულ მე­ნატ­რე­ბა, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, არ შე­მიძ­ლია ერ­თდრო­უ­ლად ბავ­შვსაც მივ­ხე­დო, მე­უღ­ლე­საც და სამ­სა­ხურ­შიც ვი­ყო. ჩე­მი მე­უღ­ლე გი­ორ­გო­ბას აფეთ­ქდა ნაღ­მზე და სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურ­ჩა სიკ­ვდილს. სწო­რედ წმინ­და გი­ორ­გის ­პა­ტივსა­ცე­მად და­არ­ქვა ბავშვს ეს სა­ხე­ლი.

- ამე­რი­კა­ში რას აკე­თებთ ახ­ლა?

- სა­მე­დი­ცი­ნო ასის­ტენ­ტი ვარ. სამ­წუ­ხა­როდ, ქარ­თველ სამ­ხედ­რო­ებს არ აქვთ სა­თა­ნა­დო და­ფა­სე­ბა და ყუ­რადღ­ე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს მხრი­დან. რო­ცა ჩე­მი მე­უღ­ლე ნაღ­მზე აფეთ­ქდა და ფე­ხი და­კარ­გა, მხო­ლოდ 35-ლა­რი­ა­ნი პენ­სია და­უ­ნიშ­ნეს. მი­ზე­ზი ის იყო, რომ ერაყ­ში მე­ო­მა­რი ჯა­რის­კა­ცი ვე­ტე­რან მე­ომ­რად არ ით­ვლე­ბა. გუ­ლი და­მეწ­ვა, რო­ცა ვნა­ხე, რა დღე­ში არი­ან ჩვე­ნი ბი­ჭე­ბი, მათ და­ფა­სე­ბა და მოვ­ლა სჭირ­დე­ბათ. ჩვენ მე­გობ­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით წა­მო­ვე­დით ამე­რი­კა­ში, მანდ რომ დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვით, რა აზ­რი ექ­ნე­ბო­და? 2005 წელს სამ­ხედ­რო ორ­დე­რი გად­მო­მე­ცა, ელი­ას მთა­ზე სამ­ხედ­რო­ებს ფარ­თობე­ბი გა­დას­ცეს, სა­დაც თა­ვად უნ­და აე­შე­ნე­ბი­ნათ სახ­ლი, მაგ­რამ ამ ფარ­თობსაც კი არ გვიმ­ტკი­ცე­ბენ და სა­კუ­თა­რი სახ­ლიც არ გაგ­ვაჩ­ნი­ა.

- არ გე­ნატ­რე­ბათ სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა?

- მიჩ­ვე­ვა იცის სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­მა. მე რომ წა­მო­ვე­დი, მა­შინ ბევ­რი წა­მო­ვი­და ჩემ­თან ერ­თად, ზოგ­საც და­ა­ტო­ვე­ბი­ნეს სამ­სა­ხუ­რი. ზოგს გვა­რის გა­მო, ზოგს რუ­სეთ­ში ჰქონ­და სწავ­ლე­ბა გავ­ლი­ლი და იმი­ტომ, რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს სად რას და­ამ­თავ­რებ? ჩვენ ყვე­ლა სა­ქარ­თვე­ლოს სამ­სა­ხურ­ში ვი­დე­ქით. სამ­ხედ­რო ფორ­მა მაქვს წა­მო­ღე­ბუ­ლი ამე­რი­კა­ში, ხან­და­ხან გულში ჩავიკრავ და ვკოც­ნი, ისე მე­ნატ­რე­ბა ჯა­რი.

ესაუბრა თამარ ბოჭორიშვილი

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)