"სე­რი­ა­ლებს ვახ­მო­ვა­ნებ, მაგ­რამ არ ვუ­ყუ­რებ"

ყვე­ლამ იცის, რომ მსა­ხი­ო­ბი­სთ­ვის წიგ­ნთან სი­ახ­ლო­ვე აუ­ცი­ლე­ბე­ლი­ა. ეს არის პრო­ფე­სი­ა, რომ­ლის­თვი­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რა ისე­ვე აუ­ცი­ლე­ბე­ლი­ა, რო­გორც ცოცხ­ა­ლი არ­სე­ბი­სათ­ვის წყა­ლი ან ჰა­ე­რი. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ნი­ნო თარ­ხან­-მო­უ­რა­ვი გა­მოგ­ვიტყ­და, რომ უდ­რო­ო­ბის გა­მო ბევრს ვე­ღარ კითხ­უ­ლობს, თუმ­ცა წიგ­ნი მი­სი ცხოვ­რე­ბის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნაწილია:

- ძა­ლი­ან ბევ­რი მწერ­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბა მიყ­ვარს, თუმ­ცა ალ­ბათ და­მე­თან­ხმე­ბით, რომ ბავ­შვო­ბის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი სულ სხვა­ა, ამი­ტომ ჩემ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ქმნი­ლე­ბაა "ტომ სო­ი­ე­რის თავ­გა­და­სა­ვა­ლი", რო­მე­ლიც სულ პა­ტა­რამ წა­ვი­კითხ­ე. ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და დოს­ტო­ევ­სკი, ვგიჟ­დე­ბო­დი რუ­სულ კლა­სი­კა­ზე, შემ­დეგ წა­ვი­კითხე ბულ­გა­კო­ვის "ოს­ტა­ტი და მარ­გა­რი­ტა" და ის გახ­და ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი წიგ­ნი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ქარ­თვე­ლი მწერ­ლე­ბი და პო­ე­ტე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი, ოთარ ჭი­ლა­ძე, რომ­ლის ლექ­სე­ბიც არც ისე დი­დი ხნის წინ აღ­მო­ვა­ჩი­ნე და უეც­რად მო­ვი­ხიბ­ლე. ყვე­ლა­ფე­რი მომ­წონს, რაც კარ­გი­ა, ამი­ტომ, ქარ­თუ­ლი პო­ე­ზი­აც და პრო­ზაც ძალ­ზე ახ­ლო­ბე­ლია ჩემ­თვის. ქარ­თველ მწერ­ლებს შო­რის პირ­ველ რიგ­ში და­ვა­სა­ხე­ლებ­დი კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას და ნო­დარ დუმ­ბა­ძეს. მომ­წონს ლა­შა ბუ­ღა­ძის შე­მოქ­მე­დე­ბაც. უცხ­ო­ელ მწერ­ლებს შო­რის კი იმ­დე­ნი რჩე­უ­ლი მყავს, რომ ყვე­ლას ჩა­მოთ­ვლა გა­მი­ჭირ­დე­ბა.

- რო­გორც ვი­ცი, ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ხართ, ეს ხელს არ გიშ­ლით წიგ­ნის კითხ­ვა­ში?

- ძა­ლი­ან მინ­და ბევ­რი რამ წა­ვი­კითხ­ო, მაგ­რამ უკ­ვე დრო არ მყოფ­ნის. ერ­თ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში უკ­ვე ვთქვი და თქვე­თა­ნაც გა­ვი­მე­ო­რებ: მას შემ­დეგ, რაც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში გახ­მო­ვა­ნე­ბა და­ვიწყ­ე, დღე­ში ხან­და­ხან 190 გვერ­დის წა­კითხ­ვა მი­წევს და სახ­ლში მის­ვლი­სას უკ­ვე კითხ­ვის თა­ვი აღარც მაქვს.

- თქვენ ითა­მა­შეთ ოფე­ლია შექ­სპი­რის "ჰამ­ლეტ­ში". რამ­დე­ნად რთუ­ლია ასეთ დიდ კლა­სი­კოს­თან შე­ხე­ბა და მი­სი გმი­რის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა?

- გა­მო­გიტყ­დე­ბით, რომ ოფე­ლია არ ყო­ფი­ლა ჩემ­თვის სა­ოც­ნე­ბო და სა­ინ­ტე­რე­სო რო­ლი. რაც შე­ე­ხე­ბა სირ­თუ­ლეს, ყვე­ლა­ფე­რი რთუ­ლი­ა, მით უმე­ტეს, შექ­სპი­რის თა­მა­ში, რად­გან ის უდი­დე­სი კლა­სი­კო­სი­ა, მაგ­რამ თუ კარ­გი რე­ჟი­სო­რი გხელ­მძღვა­ნე­ლობს და თვი­თო­ნაც გო­ნე­ბა­გახ­სნი­ლი ხარ, ნე­ბის­მი­ე­რი სირ­თუ­ლის დაძ­ლე­ვა შე­იძ­ლე­ბა.

- თა­ვის დრო­ზე და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლის პერ­სო­ნა­ჟე­ბიც გა­ნა­სა­ხი­ე­რეთ. რას გვეტყ­ო­დით ამის თა­ო­ბა­ზე?

- კლდიაშვილი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მწე­რა­ლი­ა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მის პერ­სო­ნა­ჟებ­ზე მუ­შა­ო­ბა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­ხა­ლი­სო იყო. ეს ხდე­ბო­და ჯერ კი­დევ მა­შინ, რო­ცა თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუტს ვამ­თავ­რებ­დით. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივი პე­და­გო­გე­ბი და ჯგუ­ფე­ლე­ბი მყავ­და, სა­ო­ცა­რი ხა­ლი­სი­თა და თავ­და­ვიწყ­ე­ბით ვმუ­შა­ობ­დით და ვერ ვიტყ­ვი, რომ რა­ი­მე გა­მირ­თულ­და. ეს იყო ჩე­მი ცხოვ­რე­ბის სა­უ­კე­თე­სო წლე­ბი, რო­მელ­თა­ნაც ულა­მა­ზე­სი მო­გო­ნე­ბე­ბი მა­კავ­ში­რებს. რა­ღაც დი­დი სი­ნათ­ლე ახ­ლდა თან იმ პე­რი­ოდს.

- რო­გორც ვი­ცი, თქვე­ნი მე­უღ­ლე, თე­მურ ჭი­ჭი­ნა­ძე, სტუ­დენ­ტო­ბის დროს გა­ი­ცა­ნით და ცხრა წლის შემ­დე აღ­მო­ა­ჩი­ნეთ, რომ ერ­თმა­ნე­თი გიყ­ვარ­დათ. შე­იძ­ლე­ბა ცხრა წე­ლი იც­ნობ­დე ადა­მი­ანს და ვერ ხვდე­ბო­დე, რომ ის შე­ნი ცხოვ­რე­ბის თა­ნამ­გზავ­რი­ა?

- რა­ტო­მაც არ შე­იძ­ლე­ბა? მე მგო­ნი უკე­თე­სი­ცა­ა, ადა­მი­ანს დიდ­ხანს იც­ნობ­დე, ნელ­-ნე­ლა და­ი­ნა­ხო მი­სი და­დე­ბი­თი თუ უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბე­ბი და გვი­ან აღ­მო­ა­ჩი­ნო, რომ გიყ­ვარს. ყვე­ლა­ფე­რი შე­იძ­ლე­ბა: შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნი ერ­თი ნახ­ვით შე­გიყ­ვარ­დეს, შე­იძ­ლე­ბა - წლე­ბის შემ­დეგ, რად­გან ამ­ქვეყ­ნად ყვე­ლა­ფე­რი ხდე­ბა.

- გი­ორ­გი სა­ა­კა­ძის შთა­მო­მა­ვა­ლი ხართ და თქვენ­მა წი­ნაპ­რებ­მა გვა­რი "თარ­ხნიშ­ვი­ლად" გა­და­ი­კე­თეს.

- დი­ახ, რად­გან რე­ვო­ლუ­ცი­ის პე­რი­ოდს შე­ე­წი­რა ჩე­მი დი­დი ბე­ბია - ის მოკ­ლეს. ბა­ბუ­ა­ჩე­მის უფ­როს­მა ძმამ გვა­რი სას­წრა­ფოდ ყვე­ლას გა­და­უ­კე­თა, რომ მთე­ლი გვა­რი არ ამო­ეწყ­ვი­ტათ. რა თქმა უნ­და, ეს თავ­დაც­ვის მიზ­ნით მოხ­და, მე­რე კი ყვე­ლამ და­ვიბ­რუ­ნეთ ჩვე­ნი გვა­რი. ეს იყო ტრა­გი­კუ­ლი პე­რი­ო­დი არა მარ­ტო თარ­ხან­-მო­უ­რა­ვე­ბის, არა­მედ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში. ქარ­თვე­ლი თა­ვად­-აზ­ნა­უ­რე­ბის ტრა­გე­დია ჩვენს მწერ­ლო­ბა­ში ჯერ კი­დევ არ ასა­ხუ­ლა ისე მძაფ­რად, რო­გორც მა­გა­ლი­თად ბულ­გა­კო­ვის "თეთრ გვარ­დი­ა­ში­ა" ნაჩ­ვე­ნე­ბი. ვი­საც ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი წა­უ­კითხ­ავს, იცის, რა მძი­მე პე­რი­ო­დი იყო.

- თა­ნა­მედ­რო­ვე ეპო­ქა­საც შე­ვე­ხოთ. ბო­ლო ხა­ნებ­ში ჩვენ­ში ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და თურ­ქუ­ლი სე­რი­ა­ლე­ბი და მა­თი გმი­რე­ბი. ხში­რად ის­მის კითხ­ვა - რა­ტომ გიჟ­დე­ბი­ან ქარ­თვე­ლი ქა­ლე­ბი ამ სე­რი­ა­ლე­ბის პერ­სო­ნა­ჟებ­ზე, - იქ­ნებ იმი­ტომ, რომ ქარ­თველ მა­მა­კა­ცებს აღა­რა აქვთ ის ვაჟ­კა­ცუ­რი თვი­სე­ბე­ბი, რო­მე­ლიც მათ აქვთ?

- შე­იძ­ლე­ბა უც­ნა­უ­რად მო­გეჩ­ვე­ნოთ - სე­რი­ა­ლებს ვახ­მო­ვა­ნებ, მაგ­რამ არ ვუ­ყუ­რებ: იმ­დე­ნად სულ­სწრა­ფი ადა­მი­ა­ნი ვარ, რომ რა­ღაც ამ­ბის გა­გე­ბას 185 სე­რი­ა­ზე ნამ­დვი­ლად ვერ გავ­ჭი­მავ, მოთ­მი­ნე­ბა არ მე­ყო­ფა. ამ თვი­სე­ბის გა­მო სქელ­ტა­ნი­ა­ნი წიგ­ნე­ბიც კი წა­მი­კითხ­ავს ერთ ღა­მე­ში. რა­ტომ მოს­წონთ ქარ­თველ ქა­ლებს სე­რი­ა­ლე­ბის გმი­რე­ბი? - ამ კითხ­ვა­ზე კითხ­ვით­ვე გი­პა­სუ­ხებთ: გა­ნა ისი­ნი არ ზრდი­ან ქარ­თველ მა­მა­კა­ცებს? ყვე­ლა­ფე­რი ხომ მათ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი? შე­იძ­ლე­ბა ძა­ლი­ან ხმა­მა­ღა­ლი და პრე­ტენ­ზი­უ­ლი ნათ­ქვა­მი­ა, მაგ­რამ შვი­ლე­ბი­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, მა­თი აღ­ზრდის ხერ­ხე­ბი უნ­და შევ­ცვა­ლოთ. ალ­ბათ რა­ღაც ჩვენ­შიც უნ­და გა­მო­ვას­წო­როთ, იდე­ა­ლე­ბის ძებ­ნის მა­გივ­რად ისი­ნი ჩვენ­ვე უნ­და შევ­ქმნათ და გავ­ზარ­დოთ. ხომ შე­იძ­ლე­ბა მო­ვაქ­ცი­ოთ ჩვენს გვერ­დით მყო­ფი ადა­მი­ა­ნი ისეთ პი­რო­ბებ­ში, რომ მან თვი­თონ მო­ინ­დო­მოს, გახ­დეს იდე­ა­ლუ­რი? ალ­ბათ ამ სე­რი­ა­ლე­ბი­და­ნაც შე­იძ­ლე­ბა რა­ღა­ცის სწავ­ლა, მაგ­რამ მე მა­ინც წიგ­ნი­სა და მა­ღალ­მხატ­ვრუ­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბის მომ­ხრე ვარ. თუმ­ცა, სე­რი­ა­ლებ­შიც არის ძა­ლი­ან ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო მსა­ხი­ო­ბი, მეც ხში­რად გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია ეს ჟან­რი, რო­გორც ტრე­ნა­ჟო­რი და თუ ჩვენს ირ­გვლივ რა­ი­მე არ მოგ­ვწონს, ამის თა­ვიდათა­ვი ისევ ჩვენ­ში უნ­და ვე­ძე­ბოთ, კომ­პი­უ­ტე­რი და სე­რი­ა­ლი აქ არა­ფერ შუ­ა­ში­ა.

ხათუნა ჩიგოგიძე

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)