იმ პროფესიის ადამიანები, რომლებიც ბევრს მოგზაურობენ, ხშირად ახალ წელს მათთვის უცნაურ გარემოში ხვდებიან. ამ მხრივ მომღერალ ნუგზარ კვაშალის ისტორია მართლაც გამორჩეულია.
- ახალ წელს ისეთ ქვეყნებშიც შევხვედრივარ, სადაც პატივისცემის ნიშნად მასპინძელმა შეიძლება გველის სოუსი ან ბაყაყის ჩახოხბილი მოგიტანოს. არასოდეს დამავიწყდება ახალი წელი ლაოსში, ეს იყო ყველაზე უცნაური დღეები ჩემს ცხოვრებაში: ამ ქვეყანაში მიიჩნევენ, რომ ნორმალური ტემპერატურა მაშინაა, როცა სიცხე 50 გრადუსს აღწევს. ახალ წელს კი იმით ულოცავენ, რომ ერთმანეთს წყალს ასხამენ ყველაფრით, რაც კი ხელში მოხვდებათ: იქნება ეს ვედრო, კასრი, შამპანურისა თუ ღვინის ჭიქები და ა.შ. იქ წყალი არხებით შუა ქუჩებში მოედინება და ამ არხებში ძალიან ბევრი ბაყაყი ცხოვრობს თავის შთამომავლობასთან ერთად. იმ ახალ წელსაც, ველოსიპედით ჩამომიარა ერთმა პატარა ბიჭმა, ჩაყო ჭურჭელი არხში და ახალი წელი რომ მოელოცა, ბაყაყების მთელი ოჯახი ქვირითთან ერთად მკერდზე მომასხა, დიდხანს ვხუმრობდი - ამ ახალ წელს ბაყაყების ოჯახთან ერთად შევხვდი-მეთქი. ქართველები ხომ უცნაური ხალხი ვართ, თოვლის პაპასაც ორ სახელს ვეძახით და ახალ წელსაც ორჯერ ვხვდებით. საბჭოთა კავშირის დროს კი სამჯერ აღვნიშნავდით ახალ წელს: მოსკოვის დროით, თბილისის დროით და ტრადიციულად, ძველით ახალ წელს, ანუ 13 იანვარს. ერთხელაც, 31 დეკემბერს პერუში ვართ, იქ დროის სარტყელი შვიდი თუ რვა საათით განსხვავებულია, ახალი წლის მოსვლა ჯერ მოსკოვის დროით აღვნიშნეთ, შემდეგ თბილისის დროით და მერე უკვე - პერუს დროით, შუადღის სიცხეში. ამ ქვეყანაში თოვლი არ იცის, მაგრამ სამაგიეროდ, თოვლის სურათები იყიდება და ქალაქს თეთრი ფერი რომ მისცენ, წინა წლების საბუთებს ფანჯრებიდან ყრიან, მთელი ქალაქი მოფენილია ამ ფურცლებით და თოვლის ასოციაცია იქმნება.
ხათუნა ჩიგოგიძე
![]()
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)